Çileli ve yorgun bir yaşam hikayesinin son noktasında teyzemi anlatmak istiyorum. O, artık yok, onu sonsuzluğa uğurladım. Anne yarısı derler teyze için, benim için annenin tamamı..Annemden de öte…

Ama öyle, inanıyorum ki çok insan için de böyle bir teyze hikayesi vardır. Herkesin hikayesi çok farklı. Bu hikaye teyzemle benim aramda. Onun anlatımı, benim tanıklığım.

Babam İstanbul’da ölümle cebelleştiği sırada, ‘çocuklarım sana emanet’ demiş, sonra sonsuzluğa doğru seyahatini başlatmış.

Teyzem, vasiyete uymuş.

Yıl, 1968..

Kendi hayat hikayemiz başlıyor. Kadına yönelik şiddete çocukluk yıllarımda tanık oldum, babam teyzeme destek verdi, sahip çıktı.

Babam, teyzemin çok kısa evlilik hayatını onun da isteği doğrultusunda sonlandırdı. Teyzem Zekiye, bir süre İstanbul’da kaldıktan sonra Diyarbakır’a döndü, Devlet Demiryollarında çalışarak anneme destek verdi. Babamın vasiyetine uyarak, Sadece ben ve 3 kardeşim için değil, dayımın ve diğer teyze çocuklarının geleceğine umut oldu. Onlarca kişinin evlenip ev bark sahibi olmasına, aynı zamanda eğitimine katkı sağladı.

Çocuğu yoktu, ama çocukları vardı, bizleri çocuğu gibi gördü, sarıp sarmaladı. 1978 yılında Ankara Siyasal Bilgiler Fakültesi’ni kazandığımda otobüsle gitmeme gönlü razı olmadı, bütün ısrarlarıma rağmen, beni uçakla gitmem gerektiğine ikna eden o teyzem, Zekiye.

Yürekli, emekçi, DDY vagonlarının emekçi temizlik işçisi Zekiye teyzemin ardından hak ettiği bir yazıyı toplumsal sorumluluk adına paylaşmak istedim.

İki gün önce toprağa hediye ettim teyzemi. Bana, kardeşlerime, ailedeki çok sayıdaki ferde dokunuşunun güzelliği adına, o dokunuşun çok sayıdaki insanın gelecek nesil faydasına dönük varlığının tanımını şöyle yaptım; ‘Herkesin bir görevi var. Kimileri kendi için, kimileri de kendisi dışındakiler için ışık olur.’

Benim teyzem; kendisi için değil, çevresindekiler için ışık olma görev tanımlamasının ciddi örneğiydi.

Eminê Melle’nin kızı, benim için annemin de ötesinde teyzem Zekiye; İncitmediğin değerde incinme, huzurla uyu, bizi bekle.

Vedalar zordur.

Zorunlu vedaların yanı sıra tercihen vedalar da söz konusu olabiliyor.

Sonuçta; ikisi de zordur.