Müzakere, diyalog, tartışma, anlaşma terimleri çağdaş yaşamın gerekleridir, demokrasiye hitap eder. Kişisel kavgalarda olduğu gibi devletlerarası kavgalarda, savaşlarda da son nokta; barışa, uzlaşmaya, tokalaşmaya, anlaşmaya evirilir.

Bizde olduğu gibi ‘İç kavga’, ‘İç savaş’ olarak yorumlanan can yakıcı meselelerin çözüm parametrelerini yakalamak, doğru zemine çekmek, bütün tarafları ortaklaştırmak çok kolay olmuyor, ancak, kavgaları ilelebet, sonsuza kadar sürdürmekte mümkün değil.

Bunu en iyi muhatapları bilir.

Abdullah Öcalan’ın yaptığı açıklama genel anlamda kabul gördü. Herkesimin ortaklaştığı tek nokta, silahlara veda edilmesi ve PKK’nın kendini feshetmesi çağrısı oldu. Çağrı önemli, ancak ondan da önemlisi, bu aşamadan sonra atılacak ve atılması umut edilen adımlar konusundaki beklentilerdir.

Muhataplar arasında uzun zamandır yürütülen görüşmelerin sonucu olarak değerlendirilen çağrının anlam ve önemi konusunda üst düzey yorumlar yapmak için henüz çok erken, olduğunu nın anlamının olmadığı konusunda toplumsal bir ortaklaşmanın olduğunu gözlemleyebiliyoruz.

Detaylar üzerinde tartışmalar var. Olacak, çünkü beklentiler farklı.
Kişisel ve toplumsal beklentilerin tamamının karşılanmasının bu aşamada mümkün olmadığı bir gerçek. Bu anlamda, ‘anlaşma anlaşmadır’ mantığı ile duruma temkinli yaklaşmak ve süreci izlemek gerekiyor.

Asıl süreç şimdi başlıyor diye düşünüyorum.

Muhatapların adımları devreye girdiğinde, toplumsal rahatlamayı çok daha net göreceğiz.

O nedenle asıl mesele, atılacak adımlar olacağı gibi, hukuki ve demokratik açılımların devreye sokulmasının nasıl olacağı ile ilgilidir. Elbette ki, PKK’nin vereceği yanıtlar, mesajlar, sürecin nasıl yürüyeceğine işaret olacak.

Eş zamanlı bir süreç mi olacak, yoksa taraflardan birinin atacağı adımlar mı izlenecek?

Sonuç; Kısa süreli bir duruma endeksli olmayacağı kesin.
Bekleyip göreceğiz.