Yaşam akıyor, yarınlara doğru evirilerek yoluna devam ediyor. Ama yaşadığımız sıkıntılardan, sancılardan bir türlü kendimizi rahata ve huzura kavuşturamıyoruz. Bizi geriye çeken bağlardan kopamıyoruz. Kışları geride bırakıyoruz fakat bahar havasını alamıyoruz. Tünelin sonuna doğru yaklaştığımızı sanıyoruz, bir ileri iki geri adımlarla, girdiğimiz tünelin bir türlü sonu gelmiyor. Çoğu zaman da sıkıntılar üst üste binerek sırtımızda kambur oluyor. Bir öncekini aratan günler içinde çıkar yol arıyoruz.

Bahar kendini göstermeye başlıyor. Baharın sevinci hayatımıza yansıyamıyor. Bahar sevinçlerimiz çıkış yolu bulamadığı için, içimizde düğümleniyor, yaşadığımız dar ve kısır girdaplarda boğuluyor. Birbiri peşi sıra geçip giden güzelliklerin farkına varamadan, yaşayamadan film şeridi gibi akıp gidiyor. Üstelik bizlerden de bir şeyler alıp götürüyor. Doyasıya yaşanması gereken hayat bumegran gibi geri dönüp çarpıyor. Boğazımızda düğümleniyor ve gelecek umutlarımızda kırılmalar yaratıyor.

Hayatımızda her zaman yeni sayfalar açmak gerekiyor diyoruz ama geriye dönüp baktığımızda bu kaçıncı yeni sayfa demekten kendimizi alamıyoruz. Coğrafya nasıl kadermiş ki; bir türlü yaşadıklarımız hep tekrar oluyor? Bu gidişata takılmak da insanı mutlu etmiyor. Karamsarlık içinde boğulmaya, yaşama sevincini kaybetmeye neden oluyor. Ama her şeye rağmen hayat devam ettiği sürece umut da sevinç de beklentiler de hayatın vazgeçilmez zorunluluğu oluyor.

Hayatın önümüze çıkardığı engelli koşusunda takılmadan; baharın umut, hasret ve özlemiyle hayat koşusuna devam etmekten, bizi geriye çeken girdaplara kapılmadan hayatı yaşamaya çalışmaktan, umutlarımızın peşinden gitmekten başka seçeneğimiz yok.