Mümin Ağcakaya

Bir yılı daha geride bıraktık. Yeni yıla başlarken çoğumuz ne hayaller kurmuştuk. Şimdi geriye dönüp baktığında hayallerimizin çoğu gerçekleşmediği gibi bir enkaz olarak geride duruyor. Süreci dolmak üzere olan bu enkaza bakıp gelecek yıldan beklentilerimiz ne olacak, başkasına nasıl iyi dileklerde bulunacağız diye düşünüyoruz.

Bir taraftan alım gücümüzün düşmesinin getirdiği yoksullaşma, hayatı bize zehir ederken; diğer taraftan da, Ortadoğu’da her tarafı sarma eğiliminde olan ve yanı başımıza kadar gelen savaş rüzgârları.

Ortadoğu tarihi, kültürel, dini ve yerleşim açısından dünyanın kalbi olmasına rağmen; tarihsel süreçler içerisinde bir türlü huzur yüzü görmemiştir. Siyasi istikrarsızlıklar ve karmaşık ilişkilerle şekillenen bir bölge olmasından dolayı da; kangrenleşen sorunlarını bir türlü bitirememiştir. Ama tarihsel kökleri güçlü olduğundan; yaşadığı bütün sorunlara rağmen, her seferinde, yaşadığı bu karmaşık ve zorlu süreçlerden bir şekilde çıkmasını başarmıştır. Şimdi yaşanan sorunları daha derin çelişkileri ve büyük çatışma risklerini barındırsa da, bedelleri ağır olsa da, bu süreçleri de atlatacaktır.

Şimdi başlangıcında farklı umutlarla adım attığımız yılda her şey istediğimiz gibi olmadı. Acısıyla, kederiyle son günlerini yaşadığımız yılı geride bırakmak üzereyiz. Şimdi önümüzdekine bakacağız. Ama öyle görülüyor ki yenisi de şimdilik fazla umut vermiyor. Hatta bazı veriler geride bıraktığımız yıldan daha da sıkıntılı bir seneyi yaşayacakmışız gibi görülüyor.

Ne yapacağız? Kötü geçecek diye umutsuz mu yaşayacağız. Bizi yaşama bağlayan bir tek o kalmıştı. O da giderse, hayata nasıl bağlanacağız? Yaşadığımız dünyada cevabı kolay değil. Ama umutsuz da yaşanmıyor. Bizim ki biraz da eşeğini kaybeden, türkü söyleyerek arayan Nasrettin Hocanın hikâyesine benziyor. Hikâye de olduğu gibi; her şeye rağmen bir umudun olması gerekiyor.