Cumhuriyetin kuruluşu üzerinden 100 yıl geçti. Bir asır az bir zaman dilimi değil. Konu üzerine birçok değerlendirmeler yapılıyor. Ekonomiden demokrasiye, sosyal yaşamadan gelir adaletine, eğitimden, sağlığa kadar sorgulanan uzun bir süreç. Günümüz dünyasıyla kıyaslamalar yapılıyor. Gelişim seyri ne zaman hız kazandı ne zaman kesintiye uğradı. Neden geride kalınıyor. Neredeyse her on yılda bir yapılan darbelerin gelişim süreçlerine etkileri neler oldu? Bu konuda birçok sorular sıralanıyor ve herkes kendi penceresinden yanıtlar bulmaya çalışıyor.

Yaşadığımız bu zaman kesitinde ne kadar mutlu ve umutluyuz? Mutluluğu etkileyen çok faktör var. İnsanların mutlu ve gelecekten umutlu olabileceği ana koridor; ekonomik, sosyal, siyasal ve kültürel faktörlerin birbirini etkileşimiyle ve birlikteliğinden ve uyumundan geçmektedir. İnsanların gelir düzeyi artmışsa ve alım gücü yüksekse, iş bulabilmesi, iyi çalışma koşulları, gelir adaleti sağlanmışsa insanlar genelde mutlu olurlar. Eğitim ve sağlık hizmetlerine rahat erişebiliyorsa, yaşam kalitesi artmışsa, eğitim düzeyi yüksekse insanlar mutlu olurlar. Siyasal süreçlere müdahaleler yapılmadan istikrar içinde yoluna devam ediyorsa, demokratik kurumlar güçlüyse mutludurlar.

Mutluluk sonuçta kişiseldir. Mutluluk çok çeşitli faktörlere bağlıdır bu yüzden düzeyleri de farklıdır. Kimisinin sınırsız maddi gücü vardır, katları, yatları vardır mutludur. Kimisi de akşam eve ekmek götürdüğünde veya pazardan geriye kalanları topladığında mutludur. İhtiyaç fazlası maddi birikimler edinmişin mutluluğu anlaşılır ama yokluk ve yoksulluk içinde hayatta kalmaya çalışanın, pazardan geriye kalanları toplayanın mutluluğunu anlamak kolay değil. Üretimden, eğitimden ve sağlığa kadar günümüz medeniyetler arasında hangi sıralamada yer alıyoruz. Ne kadar mutlu ve refah içinde yaşıyoruz ve en önemlisi de gelecekten ne kadar umutluyuz?

Çoğumuzun kendisine sorması gereken soru acaba ne kadar mutluyum. Neden mutlu yaşayamıyoruz? Niye geleceğe ilişkin güzel hayaller kuramıyoruz. Ne halde yaşamaya çalışıyoruz. Zar zor günü kurtarmaya çalışanlar için neden kendimizi güvencede hissedemiyoruz?