Çoğumuzun tutkulu bir sevgiyle bağlandığı ve tutuklu kaldığı sevdalarda, en çok onun içli sesine ihtiyaç duyardık. Aşklarımızın bizleri yıprattığı, sarstığı, dağıttığı ve kül bıraktığı anlarda, onun şiirsel ezgilerine sarılır ve sığınırdık…

Ancak böyle teskin olurduk. Teselliyi sosyal medyalarda dolaşan ve popülerlikleri artan ilişki koçlarında değil onun dokunaklı şarkılarında bulurduk…

O şiirsel ezgilerin ustası, kavuşamayan âşıkların uğrağı Cevdet Bağca’ydı.

Tahrip gücü yüksek sevdalarımız Cevdet hocanın nitelikli besteleri olmadan katlanılmazdı. Çünkü burkardı, kalbimizde kocaman oyuklar açar, belleğimizde hazin travmalar yaratırdı.

Söyleyemedim, meğerse, kırlangıç, leyli leyli, bilesin, saklımda, zulamdasın, yasaklarda ve daha niceleri… Ayrılık sayrılığına karşı ilaç niyetine dinlenilebilirdi.

İlkin onun “Söyleyemedim” eseriyle âşık olup şiirler yazmaya başlamıştım. Bundan olmalı ki bendeki yeri derindi. Bir gün tanışıp sohbet etmeyi ve canlı dinlemeyi çok istemiştim. Yaklaşık iki ay önce Diyarbakır’da konseri olduğunu öğrenince büyük bir heyecanla bileti almış ve o günü beklemeye koyulmuştum. O gün gelince de büyük bir tevazuyla sahneye çıkmasını, bizleri içtenlikle selamlamasını unutmak mümkün değildi. Konser sırasında okuduğu şarkıların arasına,

“Biraz da şiir okuyayım, şiirsiz olmaz” deyip, Nevzat Çelik’in İtirazın İki Şartı şiirini serpmişti. Bu şiiri okurken ona büyük bir arzuyla eşlik etmiştim. Konser bitiminde hatıra fotoğrafı çektirmek için yanına gittiğimde, “delikanlı dur bekle, biraz sohbet edelim” dedi.

Şairlerden, şiirden, müzikten, sanattan ve edebiyattan konuştuk. Ertesi gün de Sur sokaklarında yan yana epeyce yürüdük. Babacanlığı, vakur duruşu, samimiliği ve bilgeliği her hareketinde, bütün sözcüklerinde kendini belli ettiriyordu. O sanatıyla yaşamı örtüşen ender bir kişilikti. Zaten gerçek sanatçının tanımı da buydu…

21 ağustosta bir kez daha Diyarbakır’a gelecek Cevdet hoca. Gelişiyle, kentin bunaltıcı sıcaklığını azaltacak, bir imbat olacak…