Hep umutlu olmak lazım
Ekmek fiyatları, toplu taşıma, kira, site aidatı, et, süt, peynir fiyatları derken, topyekûn bir yıkım yaşadığımızın farkındayız, değil mi?
Bunlar ‘Acil’ kodlu ihtiyaçlarımız ki, karşılanmaması durumunda büyük sıkıntılar yaşatır.
Okul ve masrafları konusunda şimdilik çok fazla kafa yormuyoruz ki, ruh halimiz de bozulmasın.
O ruh hali ile ilgili hakkımızı okullar açılınca kullanacağız zaten.
Benzin, mazot, özel araç konusunu ise toplumun büyük bir bölümü artık kendi şahsi sorunu olarak, bir de ihtiyaç sınıfından saymıyor.
Geçenlerde belediyem otobüsünde telefon konusunda sohbete tanıklık ettim, biri diğerine şöyle diyordu; “Böyle devam ederse bozulan yâda kırılan telefonun yerine telefon alamayacağız, çünkü fiyatları giderek uçuyor.”
Karşıdakinin ne dediğini de söyleyeyim mi?
“Biz de dumanla haberleşiriz”
Espri ile karışık bu cevaba ilk etapta gülmek mümkün, ancak, bu ülke insanlarının bunu hak etmediği kanaatinde olan sayısız yurttaşın yürek yangınının bu nedenle olduğunu da gözden kaçırmamak lazım.
*
Son zamanlarda sorulan sorulardan biri de, ‘şimdiye kadar böylesi bir ekonomik kriz, böylesi bir yönetim anlayışına tanıklık ettiniz mi?’..
Bunu özellikle çok genç yaşlardakiler soruyor.
Orta ve üstü yaşların sorusu ise, ‘Bir umut var mı, iyiye gider mi’ oluyor.
Vahim bir durum, çünkü soruların temelinde gelecek endişesi var.
Geleceğinden emin bir gençlik yetiştirmek, bir toplum olmak adına verilmiş mücadeleler boşa mı gidecek.
Hayır, asla, mutlaka bir umut vardır.
‘Her sabah taze bir başlangıçtır’ sözü de en büyük umuttur sanırım.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.