Mümin Ağcakaya

Çok sıcak geçen yazdan sonra sonbaharın serinliği ve rehaveti üzerimize çökmeye başladı. Doğa da kendi döngüsüne bağlı olarak kışa hazırlık yapıyor. Yemyeşil olan ağaçların yaprakları sararmaya başladı. Artık dökülme vakti de gelmeye başladı. Doğayı rengârenk bürüyen örtüsü yavaş yavaş canlılığını kaybetmeye başlıyor. Renk değişimi kışa hazırlığın müjdecisi olarak dalında tutunmakta zorlanan yaprakları dalından koparak uçuşmaya başlayacak. Kendini esintiye teslim eden yapraklar bir o yana bir bu yana savrulup duracak. Esintiler yavaş yavaş kışın habercisi olarak bir taraftan içimizi serinletirken yokluk ve yoksulluk sınırlarında yaşayanların yürekleri de pır pır etmeye başlayacaktır. Çünkü soğuk ve uzun geçecek gecelerde nasıl ısınacaklarını düşünmekten kendilerini alamayacaklardır.

Sonbahar hüzünlü mevsimdir. İnsanın gözlerinin alıştığı yeşillikler yerini sararmış, kurumuş otlaklara, dalında duramayan yapraklara, cıvıl cıvıl olan doğa yavaş yavaş kendi kabuğuna çekilirken hüzünlü bir hava oluşturmaktadır. Bu manzara karşısında etkilenmeyen insan neredeyse yok gibidir. Ama insanların hüznü sadece bununla sınırlı kalmıyor. İnsanın yaşadığı ekonomik koşulların kötü olması, alım gücünün düşüklüğü, hayat pahalılığı, gelecek kaygısı da hüzünlendirmektedir. Çünkü kış yaklaşmaktadır. Şakası yoktur. Soğuk insanın iliklerine kadar işlediğinde insanı kendi canından bezdirir.

Yazın sıcakları bunalttı ama kışın soğuğu da iliklerine kadar üşütecektir. Kış demek onlar için zaten zar zor ödedikleri faturalarına ek olarak ısınma giderleri de binecektir. Bu yüzden kışın gelmesine yoksul ve dar gelirliler fazla sevinememektedir. Zaten okulların açılmasıyla kitap, kıyafet, çocuğun harçlığı ve bir de servis giderleri varsa anne babalar zaten sürekli artan fiyatlarla baş etmeye çalışırken bir de kış onlar için bir karabasan gibi üzerlerine çökecektir.