Torunumdan Öğrendiğim…
Torunuma oyuncak araba aldım. Anne ve babası teşekkür ettiler, sonra torunuma:
“Sen de dedene teşekkür etsene!” dediklerinde çocuk üzüntüsünü belli eden bir tavır ve ses tonuyla:
“Ama bu hediye beni mutlu edecek bir hediye değil ki, niye yalandan teşekkür edeyim?” dedi.
Hâlbuki aldığımız oyuncak araba, ünlü bir markanın kaliteli olan ve fiyatı pek de ucuz olmayan bir oyuncağıydı. Hemen devreye girdim:
“Üzülme, beğenmediysen değiştiririz ama neden beğenmedin?” diye sordum.
“Herkes gibi siz de araba getirmişsiniz; arabalarım o kadar çok ama yağlı boyam yok. 6 renkli olsa bile yeterdi, bu yüzden mutlu olamadım.” dedi.
“Seversin sanmıştım.” dedim. Torunum da:
“Ama dede benim ne istediğimi sormadın ki… ‘sadece ne isteyebileceğimi düşündün.’ Keşke bana sorsaydın!” dedi.
Şok olmuştum, torunuma “Sen haklısın, özür dilerim.” demekten başka çarem kalmamıştı.
Evet, insanlara ne istedikleri hiç sorulmuyor.
Bir şeyler verince de mutlu olsunlar istiyorlar.
Oysa en büyük hediye, insana ne istediğinin sorulmasıdır.
Bu yüzden karşıdakinin beklentisini öğrenmek önemli.
Dünyanın en pahalı şeyi bile "çok istenen" bir şeyden daha mutlu edici değildir.
Örneğin İktidarlar,
Kürtler ne istiyorsunuz, diye hiç sordular mı?
“Sorun denir?” diye bilimsel bir rapor çıkardılar mı?
Yok.
Tüm iktidarlar. Klasik devletin yapmakla hükümlü olduğu hizmetleri yaptıktan veya vaat ettikten sonra:
Çok sıfırlı rakamları gözümüze sokarak “Bu kadar yatırım yaptık, daha ne istiyorsunuz?” demekten başka bir şey yaptılar mı? Bir de o rakamlar, bölge bilançosunda bile eksi bakiye veriyorken…
Torunumun dediği gibi, bugüne kadar benim de yağlı boya talebim olup olmadığını kimse sormadı.
Türkçe karakter kullanılmayan ve büyük harflerle yazılmış yorumlar onaylanmamaktadır.