Dengesiz, beyin virüslü kişiliksiz iki kişinin görüntülerini izledik, 8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar günü öncesinde.

Kan donduran, söylenecek laf bırakmayan görüntüler ve iki olay. Öncekileri saymıyorum, bu ikisi toplum olarak geldiğimiz noktanın son örnekleri.

92 yaşındaki komşu kadını taciz ediyor, soyuyor ve öldürüyor beyin özürlü biri.

Bir diğeri, küçücük kızının gözlerinin önünde, gözyaşlarına aldırmadan eşini öldüresiye dövüyor.

Nasıl bir ruh biçimidir, sanırım psikologlarında açıklamakta zorlanacağı bir durum.

Onlar zorlanadursun, kadınların, kadın hakları ihlallerinin 18 yıllık kesintisiz iktidar döneminde vardığı noktanın ne olduğuna bakalım.

*

CHP İstanbul Milletvekili Sezgin Tanrıkulu,‘8 Mart Dünya Emekçi Kadınlar Günü nedeniyle, Türkiye'de Kadın Hakları İhlalleri Raporu’nu açıkladı.

Rapora göre, 17 bin kadın tutuklu ve hükümlünün yanı sıra, 800’ü 3 yaş altı bebek olmak üzere 3 bin çocuk anneleriyle birlikte cezaevinde kalıyor. Raporda ayrıca, AKP’nin iktidarda olduğu 18 yılda 6 bin 732 kadının erkekler tarafından öldürüldüğüne dikkat çekiliyor.

Maalesef böyle bir gerçekle karşı karşıyayız.

Beyin virüslü toplumsal zihniyetin özetine göz atıyoruz;

Önce dövüyoruz, yetmedi öldürüyoruz, o da yetmedi tutuklayıp cezaevine gönderiyoruz kadını, kucağında çocuğu ile birlikte. 

Nereye sığdıracağız kadını?

Yani; annelerimizi, kız kardeşlerimizi, ablalarımızı, halalarımızı, teyzelerimizi, kapı komşumuz ablaları ve kardeşleri.

Nereye sığdıracağız; insana, insanlığa dair karşılıklı aidiyetlerimizi?

Soru çok!

Kadına, çocuğa, dezavantajlı yurttaşa dair soru çok.

Toplumsal cevabımız ise, yok.

Kadınlar hala dövülüyor.

Kadınlar hala öldürülüyor.

Ve biz/bizler seyrediyoruz, kınıyoruz.

Nereye sığdıracağız kadını?

Cezaevinde hücreye mi?

Mezarlıkta toprağa mı?

Kalbimize mi?

Beynimize mi?

Ya da;

Hayatımızın bütün alanlarına mı?

Birey olarak herkes kendi kararını vermeli ki, toplumsal manada hayatımızın bütün alanlarında varlıklarını hissedebilelim.