Eleştirinin güzelliği (3)

Eleştirinin olmadığı yerde canlılık yoktur. Eleştiri; sıradanlığı, sıkıcılığı yarma hareketidir ve yaman bir serüven güzelliğini taşır. Eleştirinin sokulmadığı tabuların, doğmaların olduğu yerler, ölü yerlerdir! Buralarda soluk alıp verilemez! Bütün ‘’izm’’ler ve dinler, eleştiriye kapalı oldukları için çerçevesi çizilmiş mezarlık yerleridir zaten! İnsanlar da tanıdıkları orada yattığı için oraya sık sık uğrayan çaresizlerdir. Dinlerde Şeytan, bir eleştiri simgesi olarak boy verir. Satanistler de eleştiriyi suistimal eden suikastçılardır. Çünkü eleştiri hiçbir zaman ‘’öldürme’’, ‘’kötülük yapma’’, ‘’çamur atma’’ seviyesizliğine inemeyecek kadar ciddi, düzeyli ve saygın bir eylemdir.

Peki, niye eleştirinin olmadığı yerde ‘’canlılık’’ yoktur diyorum. Değişmeyen tek şeyin değişim olduğu belirlemesi herkes tarafından bilinir. Bu belitte olduğu gibi, yaşam da durağan değil. İnsanların ataları günümüz insanları gibi ‘’yakışıklı ve güzel’’ değillerdi. Olanakları da bugünkülerle kıyaslanamazdı! İncir yaprağını bile örtünemeden geçen yüzyılları bir düşünün!

SULARIN DİBİNE SÜZÜLEN

Deniz

Meşaleleriyle mavi

Sonsuz bir yürüyüşte

Ben kıyıda bir karaltıyım

Derin bir iç çekişte

Kesildi çırpınışlarım

Suların dibine süzülen

Birinin sakinliği var üzerimde

Dindi kuduran fırtınalar

O çılgın gençliğimin yelkenleri indi

Yüreğim

Uykulu bir çocuk şimdi

Söndü yüreğimdeki volkanlar

O kederden geberdiğim aşk acıları

Ve o mutluluktan kanatlandığım anlar

Bulutların üzerinde yürürdüm

Kuşların dilinden anlardım

Canlı ve cansız bütün varlıkların da

Kahkahalarım ben nerdeysem orda

Ve sonra o gözü kanlı eylül

Kudurmuş vahşet ablukası

Ve irkilten düş kırıklıkları

Ve kuytularda iri iri gözyaşlarım

Kesildi çırpınışlarım

Suyun dibine süzülen birinin sakinliği içinde

Öküzler kadar durgunum

Geri gelsin de istemiyorum o bunalımlı yıllar

Eylül sonrası alkole battığımız anlar

Kafayı yemiş arkadaşlar da olmasın yakınımda

Acılaştığımız günler bir daha yaşanmasın

Ben eski kendime bile katlanamam artık

Geviş getiren öküzler kadar sakinim

Palmiye ağaçları ve rengarenk begonyalar

Kauçuk yapraklı ağaçlar ve Akdeniz

İçkilerin su gibi aktığı musluklar

İçesim bile yok

Su köpüğü güzelliğinde

Güneş damlası kamaşıklığında

Ve bulutlar apaklığında kadınlar

Çok da ilgimi çekmiyor

O kahreden anılar da silikleşti

Vahama ulaşmasın iblisler bir daha

Barbarlarla boğuşmaktan usandım

Şiirin ayartıcı sirenlerine de kulak tıkıyorum

Hızlı vurmasın yüreğim

Tırnakları uzamasın kuytulara gömdüğüm aşkların

Kalbimi kazımasın

Yeniden o gözü kanlı acılara katlanamam

Kesildi çırpınışlarım

Suların dibine süzülen birinin sakinliği var içimde

O aptal öküzler kadar durgunum

AYDIN ALP

(TUFANLARDAN ARTAKALAN J&J YAYINLARI 2015)

Bunları niye anlatıyorum? Eleştiriyle ne ilgisi var, diyeceksiniz! Şimdi ben artık edebiyat olarak yer alan bir türden söz etmiyorum. Bu edebi türün mayalandığı yaşan dürtüsünden söz ediyorum.

Eleştiri, her şeyden önce ölüme başkaldırı ruhu taşır ve yaşam yüklüdür.

İnsan ancak yüreğiyle baktığı zaman doğruyu görebilir. Gerçeğin mayası gözle görülmez.’’ Antoine de Saint – Exupêry/KÜÇÜK PRENS

NOT: Art arda gelen devasa organizeli kötülüklerden kaçıp sığındığımız her yıl, bir önceki yılı aratır oluyor! 2022 de önceki uğursuz yılları aratacaksa, yazıklar olsun karanlıklara ve karanlıkları yaratanlara, buna alkış tutanlara ve seyirci kalanlara; yani toplum olarak küçükten büyüğe hepimize! Ve en çok da egemenlere!

Çocukların aç yatmadığı, büyüklerin gelecek kaygısı taşımadığı yarınlar adına, her şeye karşın yine de yeni yılın özgürlükleri taşıyan bir yıl olmasını diliyorum. Biz Diyarbakırlılar iki inat da bir murattır deriz. Murat almak adına diyorum: Eşit ve özgür bir hayat adına, barış için inatla, demokrasi için ve mutlaka!