Seçimler öncesi muhalefet partileri çalışmalarının temeline komple bir değişimi oturtmuşlardı. Bütün hedef ve çalışma rotaları bu yöndeydi. Nitekim medya platformlarında ve meydanlarda can heyecanla bu yönlü konuşuyor ve en azından kendi tabanlarında bir umut rüzgârı estirecek bir hava yaratıyordu.

Ama seçimlerden sonra amaçladıkları sonucu ortaya çıkaramadıkları için; muhalefet partileri kendi kabuğuna çekildi. Parti içi iktidar sorunları daha fazla ağır basmaya başladı. Kendi içlerine yönelmeleri politika ve ilkelerinin yeniden gözden geçirilme temelinde değil ağırlıklı olarak kişisel mevki ya da koltuk peşinde olma temelinde kendini gösterdi. Neredeyse istenilen sonucun alınamamasında kitleler sorumlu tutulur gibi oldu. Yani seçim öncesi iktidar olmaya dönük değişim talepleri bir kenara bırakılarak kendi içlerine döndüler.

Seçim öncesi oluşan çok partili bloklar arasındaki ilişkiler, demokrasi ilkelerine göre ittifaklarını güçlendirmedikleri için, seçim sonrası darma duman oldular. Salt parti çıkarları temelinde, daha fazla vekile sahip olma temelinde gelişen ittifaklar sonuçta çatladı ve her parti kendi kabuğuna çekildi. Kendisiyle baş başa kaldı.

Seçim öncesi ve seçim sonrası muhalefet partilerinin duruşlarına, politika yapmalarına baktığımız zaman arada fazla bir benzerlik görülemiyor. Seçim sürecinde meydanlardan eksik olmayan, medya organlarında sürekli boy gösteren siyasetçilerin çoğu şimdi çok yorulmuş ve yıpranmış havasıyla kendilerini yazlıklara attılar. Seçim döneminde hararetle dile getirdikleri sorunlar çözülmüş gibi kendi kabuğuna çekilerek bir rahatlık içinde tatillerini yapıyorlar.

Seçim öncesinde dile getirilen sorunlar devam ediyor. Politikada atıllık, tepki verememe durumu parti tabanlarında da bir kırgınlığa yol açıyor. Umutları zayıflamaya başlıyor. Bu durumdan rahatsız olan birçok insan sorunlarla yüz üstü bırakıldığını düşünüyor. Bir kısmı ya siyasetle arasına mesafe koyuyor ya da umutsuzluğa kapılarak küsüyor. Birçoğu da çözümü yurt dışına gitmekte arıyor.

Bazı muhalif partilerinin seçim öncesi hararetle dile getirdikleri sorunlar çözülmüş ve ortalık günlük gülistanlık gibi derin bir sessizliğin içindeler. Güncel gelişmeleri takip etmeye çalışan, sorunlardan bunalan insanlar muhalefet partilerinin hareketlenmeleri için yeni bir seçim vaktini mi bekliyorlar diye düşündürtüyor.

Şimdi muhalefet partilerinde başlayan değişim talepleri ağırlıklı olarak parti içinde görevli kişilerin değişimine dönük olduğu anlaşılıyor. Mevcut yönetimlerin veya yerine gelecek olanların, neyi değiştirecekleri ve yerine neyi koyacaklarının net olarak ortaya koymalılar. Bunu cesaretle dile getirmeleri ve kitlelerinde buna inanmaları gerekiyor. Yoksa dar klikçi yaklaşımlarla, git gide ağırlaşan sorunlara çözüm olmaları ve kitleleri ikna etmeleri mümkün değildir. Sadece kemikleşmiş parti yapılarını ikna etmek, iktidar olmak için yeterli değildir.

Bu yüzden muhalefet gerçek bir değişimi talep edemiyor. Sadece günü kurtarma peşinde oldukları izlenimi bırakıyor. Bu uzun vadede kazandırmayan siyaset tarzı da beklentilere yanıt olmadığı için, kitlelerin umudu zorunlu olarak başka baharlara kalıyor.