Z Kuşağına eklenen son halkaların psikolojisi (2)

Peki, ne yapabiliriz? ‘’Eti senin, kemiği benim!’’ dönemi tarihe karıştı. Yakın dönemimize kadar süren ahlaki kurallar da çöpe atıldı. Peki, yerine ne kondu? Hiçbir şey

Şimdi insanı hassasiyetler zamanı. Tamam da şımarıklık, hırçınlık, sevgisizlik, anlayışsızlık, yer yer zalimlik almış başını yürümüş. Öğrencilerin çokça oyunları, birbiriyle dalaşmak!

Devlet okulları çaresizliğin adresi ve tıklım tıklım ve vasat çoğunluğa göre biçimleniyor! Sınava göre kurulmuş bir sistemde, derece girebileceklerle okuma yazma bilmeyenler (mecaz değil, sözcüğün çıplak anlamı) bir arada! Yani eğitim olamasın diye her şey tamam! Özel okullar, başarılıların ve el bebek gül bebeklerin sığınağı ve öğrencilerin düzeyine göre yapılanıyor ki bu çok gerekli! Ve kurumlaşmış özel okulların olanakları çok daha fazla!

MASUMİYETİN YAKTIĞI ATEŞ

Köşkler ve güller vardı

Yediveren gülleri, pıtrak gibi

Günebakanlar, günden alırdı rengini

İç açıcı ve sarı

Ve çiçekler, çiçekler

Bozkır çiçekleri

Buram buram, burcu burcu

Anadolu karması, bir renk cümbüşü

Halen de rüyalarımda açar şimdi

Ve akasya ağaçları, akasya ağaçları

Leylaklar ve o kuşlar

Gün boyu savaştığımız arılar

Dallarında tomurcuk olduğumuz dut ağaçları

Çırılçıplak ışıyan güneş

Ve göklerde, ulaklarımız uçurtmalar

Ah, deli yürek gençliğim!

Ve emrimdeki bıçkın çocuklar

Kim bilir, neredeler şimdi?

Seni, ah seni!

İlk o çiçekler arasında kucaklamıştım

Ve renklerle bezenmiş o doğal halıda

Öpmüştüm, öpmüştüm

Hayat, çiçekler ve sen kokuyordu

Sonra dünya renklerinden soyunmuştu

Sadece sarıya çalıyordu

Ah, hazla dalgalanıyordu!

Başım dönüyordu, sende eriyordum

Ve hayat, akşama akıyordu!

Ve derken karardı dünya

Ne o köşkler ne o yediveren gülleri

Ne o çiçekler ne de o çok gençliğimiz

Ne o kuşlar ve ne de o savaştığımız arılar

Ne o güzelim akasya ağaçları ve leylaklar

Ne o çırılçıplak güneş ve dut ağaçları

Ve o göklerdeki çığlıklarımız uçurtmalar

Ve ne o doyulmazlık

Ah, o ay damlası yağmurlar!

Gözü sulu yağmurlar

Çocukluğumuzun çok yağmurları

Bir ara neredeyse boğulacağım yağmurlar

Belki de o

Ve eminim ağlaya ağlaya

Aldı götürdü çocukluğumuzu…

Deli dolu yaşadığımız hayat

Güzelliğimiz ve o pırlanta çocuklar

Masumiyetin yaktığı ilk ateş ve sen

Ağlamak, dövünmek boşuna

Geri gelmez bir daha!

AYDIN ALP

YÜREĞİNİZİN KAPILARINI KIRACAĞIM J J YAYINLARI 2019

Her şey, eskiden kalma alışkanlıklarla ağır aksak sürüyor! Yeni davranış biçimleri yoruyor, öldürüyor bizi. Nicelik, zaten niteliği dibe çekiyor! Kangrenleşmiş, devasa sorunların yanında, toplumsal hayatın en önemli işi eğitim, kimselerin umurunda bile değil! Bu pandemi ortamında, tıklım tıklım sınıflarda eğitimcilik oynuyoruz! Bir de sonradan öğrenmeye çalıştıkları bir dille ne kadar olabilecekse! Bu pandeminin başından beri sağlık camiası nasıl bir ateşin içine atılmışsa, şimdi de öğretmenler o ateşte cayır cayır yanıyor! Okulların alt yapısı asla uygun değil! Hiç olmazsa seyreltilmiş sınıflarda ders yapılabilseydi!

SEVGİ YİTİMİ

Korkuyorum bu halimden!

Terslikler nedense hep beni buluyor!

Hayat veren o gözler ufkumda kararıyor!

Ormanların uğultusu kesiliyor içimde!

Bir tek yaprak bile kımıldamaz oluyor!

Yatağına çakılmayan yüreğim var göğsümde!

Ah, iyi ki var ve ha bire çarpar!

AYDIN ALP

YÜREĞİNİZİN KAPILARINI KIRACAĞIM J J YAYINLARI 2019

Bizim kuşağı biçimlendiren zemin, ayaklarımızın altından çekildi. Ahlaki kural eskidi, geçersizleşti. Onu attık. Yerine hiçbir şey konmadı. Topluma pompalanan açgözlülük ve riyakârlık var! Ve bu çok kötü!

Bizim kuşak, yoksul ve baskıcı bir ortamda ve hayatın bedelini ödeyerek bugünlere geldi! Kafama yediğim darbelerden, başımızı koruyacak saç bile kalmadı! Ben şakayla karışık anlatıyorum, ama hayat şakaya alınmıyor! Biz eski kuşak, başkalarının acısın yüreğimizde hissedebiliyoruz! Kişiliği olmayan insanlar, başkalarının acısını hissedemezler! Z Kuşağına yeni eklenecek kuşakta empati duygusu çok zayıf! Kendilerinden başkasına dünyaları kapalı gibi! Bu, çok kötü!

Biz, sanayisini kurmuş toplumların birkaç halkasını yaşamadan, onlarla aynı yüzyılı ve küresel ruhu ‘yaşıyoruz’! Okuma ve yazma sürecini yaşamadan, görsel bombardımana tutulduk! Ve küresel ruh, yüreğimizin kavruk bozkırlarını yakıp geçmede! (ARDI VAR)

Özgürlükleri ağız tadıyla yaşayacağımız günler dileğiyle sevgiler, saygılar…