Filistin İsrail savaşı Hamas’ın ‘Aksa Tufanı’ adını verdiği saldırı dalgasıyla yeniden alevlendi. Tarihi sorun yeniden gündeme oturdu. Bütün savaşlarda olduğu gibi yine insanlık trajedisini canlı olarak izliyoruz. Yıkılan kentler, yerle bir olan hayatlar. Savaşın en büyük kurbanları diğerlerinde olduğu gibi yine kadınlar ve çocuklar.

Dünya bir ateş çemberindeydi. Son Filistin-İsrail savaşıyla ateş dünyayı daha fazla ısıtmaya başladı. Hiçbir savaş kuralına uyulmadan devam eden bu savaşta hedef yine siviller olmaktadır. Dünyaca kabul edilen savaşta sivillerin hedef alınmaması, özellikle kadın ve çocuklara karışılmaması kuralı yine bir kenara bırakılarak bombalar havada uçuşuyor. Televizyonlardan canlı olarak da yapılan yayınlarda füzelerin, top mermilerinin kentlerin üzerinde uçtuğunu, koca binaları nasıl yerle bir ettiğini gösteriyor. Aksiyonu bol bir film şeridi gibi ekranlardan akıp geçiyor. Ortaya çıkan enkaz görüntülerinin içinde ne kadar insanın hayatına mal olduğu akıllara bile gelmeden görüntüler akıp geçiyor. Taraflaşmış dünya ve toplumda herkes kendi cephesinden olaya bakarak izliyor.

Yıkım gücü yüksek bombalarla yerle bir olan bu binalarda yaşayan kadın ve çocuklara ne olduğu çoğu zaman akla bile gelmiyor. Ya da önemsenmiyor. Ölümlerin binlerle ifade ediliyor.

Bu yıkılan kentlerde ölmeyip de kurtulanlar ne yapacaklar. Büyük ihtimalle benzerlerinde olduğu gibi; sığınabilecekleri, öyle ya da böyle yaşayabilecekleri yeni ülkeler aramaya başlayacaklardır. Eğer denizleri ya da sınırları geçerken ölmezlerse gelecekteki yaşamları mültecilikle geçecektir. Savaşın acımasız yıkımdan kaçan kadın ve çocuklar kendilerini başka bir savaşın, yani bir insanlık ayıbı olarak, göç ve mülteciliğin ortasında bulacaklardır. Bu yaşamın da nasıl bir cehenneme dönüştüğü bilinmektedir.

Ölüm ölümü kan kanı getiriyor. Ölümü kutsamak nasıl bir kültürdür anlamak çok kolay değil. Çünkü nefret nefreti doğuruyor. Bu kısır döngü her halde insanın içine düştüğü en çıkmaz saplantılardan biri olmalı.