Nev’i şahsına münhasır bir yönetim kuran Orbán cennet vaat ediyor.

Orwell'den sevgilerle...

Birçok ülke de, “otoriterlik pandemisi” etkisinde ki, bir azınlık kendini hâkim kılıyor.

Türkiye’deki medyanın önemli bir kısmı Ak Parti Genel Başkanın kontrolü altında ve ülkesinin sicili lekesiz bir hukuk devleti olduğunu, Amerika ve Avrupa'nınsa kendilerini kıskandığı için sürekli dayanaksız ithamlarda bulunduğunu ileri sürüyor. O ve taraftarları, siyasi realitenin herhangi bir rol oynamadığı bir tür paralel evrende yaşıyor. Avrupa'yı da önemsemiyorlar.

Sevimsiz çiftlerin dansı, uzun süre eleştiriye kulak tıkayınca, ürkütücü bir yönetim zaafiyeti ile gerçekler riyakârca tersine çevriliyor. Kronikleşen bir krizin suçu ötekilerine atılıyor.

Mağduriyet konusunu kullanmayı pek seviyor, “Ya bizdensin, ya düşman.”

Artık yaygara koparmak yerine kulak veriniz, popülizm miadını doldurdu, rüzgâr farklı yönden esiyor. Değişim miladın habercisi sadece,yeni çözümler için beyhude bekleyiş, güven sarsıldı, eski reflekslere yer yok. “Hayaller” hayal kırıklığı yarattı, artık hayal kırıklığı kendini gösteriyor. Hiçbir şey yokmuş gibi davranmak işe yaramıyor. Kavga öyle bir noktaya geldi ki, durumdan en çok nemalananların dışın da halk kurumlara yabancılaştı. Pek çok kişi için nefret figürüne dönüşen “özür,” “helallik” karın doyurmuyor.

Bunları görmek için illa felaket yaşanması mı gerekiyordu?