Açlık ve Demokrasi

Yurttan sesler;

Geçen yıl bir file 60 liraya doluyordu.

Bu yıl aynı file 200 TL’ye zor doluyor.

Geçen yıl kiralar bin-bin 500 TL idi

Bu yıl kiralar 2 bin 500 ile 5 bin TL arasında değişiyor.

Geçen yıl elektrik faturası 100 TL’ydi

Bu yıl elektrik faturası 250 TL.

Geçen yıl 200 bin TL’lik daireler bu yıl 400 bin TL

Geçen yıl 100 bin TL’lik araçlar bu yıl 300 bin TL.

Eskiden ‘ev alma komşu al’ derlerdi,

Şimdi, Ne ev ne de komşu alınabiliyor.

Yurttaşın sessiz isyanı giderek sesli isyana dönüşüyor. Sesler giderek yükselmeye, yükseldikçe de iktidarın kolunu kanadını kırmaya devam ediyor.

Yönetenler, serbest piyasa ekonomisine teslim edilerek soyulan halkın tepkisinin ne olacağını hesaplamak, tedbir almak zorundadır. Tedbir almayan, almak istemeyen, halkının geçim derdine ortak olmayan yönetimlerin sandıklarda bitişine defalarca tanık olduk.

Evet, evet Türkiye’den söz ediyorum.

Türkiye’deki partilerin, iktidarların sandıklarda bitişine işaret ediyorum.

Tanıklık dediğim de bu zaten.

Vatandaş, hırsızlık, yolsuzluk, pahalılıktan, geçinememekten, zamlardan, alım gücünden, işsizlikten yakınıyor, çare bulunmasını istiyor.

İktidar; Yeni anayasa diyor, dalgasını geçiyor.

Bu ülkenin, bu halkın, yurttaşlar topluğunun yeni bir anayasaya ihtiyacı yok mu?

Elbette var, ancak sıradan değil, düşünülerek, konuşularak, üzerinde mutabakat sağlanarak hazırlanmış bir Anayasaya ihtiyaç var.

Demokratik, toplumsal bir anayasaya ihtiyacı var.

Ancak, böyle bir anayasanın yapılması, topluma sunulmasının zamanı da şimdiki zaman değil. Yani bu iktidarla olacak bir anayasa değil.

Cumhuriyet Halk Partisinin dostları ile birlikte iktidara geldiğinde, toplumsal mutabakatla ortaklaşa hazırlanacak demokratik bir Anayasa ile Cumhuriyetin ikinci yüzyılına ‘Merhaba’ demek en doğrusu olacak.

Hangisinden taviz vereceğiz?

Demokrasiden mi?

Açlıktan mı?

Bence hiç birinden, çünkü her ikisi de insanidir.

İkisine karşı işlenmiş suçlar, aynı zamanda insanlığa karşı işlenmiş suç sayılır.