Günler; acıyla yoğrularak,  yüklenerek geliyor. Bir öncekinin yükünü devralarak, üstüne ekleyerek; yeni güne devrederek, sırat köprüsünden geçer gibi; gelecek yolculuğuna devam ediyor. Güne sığmayan yaşanamayanlarla, yüreğimizde ve hafızamızda izler bırakarak; tarih olacak, unutulmaz anılar sayfasına, yeni bir yaprak daha ekleyerek, gelecek zamana yolculuğu devam ediyor. Yaşam öğrettiği gibi; acıya da bağışıklık kazandırıyor.  Gün bitiyor, gün yeni bir sayfaya daha başlıyor. Gecenin karanlığını yırtan her gün doğumu, bir sonrakine gebe olarak yeniden doğuyor. Her gün yeni bir sayfa açılıyor. Her gün bir öncekinin aynısı mı? Yoksa gerçekten özlenen yeni mi olacak? Aynı nehirde iki kez yıkanılmadığı gibi aynı zamanı tekrardan yaşamanın da olanağı olmayacaktır. Amaların ve keşkelerin olmaması için anı bilinçli yaşamak, sığınılacak limanları da ortadan kaldıracaktır.

Acıların bütün renkleri yanı başımızdan eksik olmasa da, yüreğimizde yarattığı ağırlık, yaşam sevincinin, umudun yeşermesinin yatağı oluyor. İçimizdeki sevgiyi, aydınlığı ve umudu zaman aşımına uğratmadan hangi dilde anlatmamız lazım. Ne kadar sıkıntılı bir atmosferde yaşıyoruz. Bu atmosfer bizi ne kadar kuşatırsa kuşatsın; şairin dediği gibi her şeye rağmen enseyi karartmamak, umutların hayale dönmesine geçit vermemek gerekir. Günlük yaşamın akışı içinde; denizlerdeki gel gitler gibi yüreğimiz kabarıp inse de; yaşamın sıkıntıları geride unutulmaz izler bırakarak yoluna devam etse de; bunu aşmayı başardığımızda; yarınlara umutla, sevgiyle ve aşkla bakabileceğiz. Umutların yaşamın girdabı içinde yitip gitmesine göz yummadığımızda; o zaman yüreğimizdeki sıcaklık, yaşamın ateşini harlandırarak, yarınlara daha güçlü yol almayı başaracağız.

Düşlerde göğün maviliklerinde uçarken, sabah içimizi ısıtan, yüreğimizi aydınlatan güneşle yeni güne başlamanın sevincini duyduğumuzda; gecenin karanlığı geride kalacaktır. Bu sevinci ne sekteye uğratabilir ki?