Son günlerde MHP Genel Başkanı Devlet Bahçeli’nin Abdullah Öcalan için dile getirdiği “umut hakkı” ve “meclise gelsin, konuşsun, örgütü feshetsin” açıklamaları, Türk-Kürt barışının ne şekilde sağlanabileceği konusunu yeniden gündeme getirdi. Bu sözler, teslimiyetçi bir barış önerisini ima ederken, onurlu bir barış sürecinin gerekliliği göz ardı ediliyor.

Bahçeli’nin Söylemi ve Teslimiyetçi Barış Anlayışı

Bahçeli’nin açıklaması, sorunun çözümü için tek taraflı bir teslimiyeti önermektedir. Abdullah Öcalan’ın meclise gelmesi ve örgütü feshetmesi talebi, barış sürecini sadece bir tarafın koşulsuz teslimi olarak çerçeveliyor. Bu anlayış, ne Kürt halkının taleplerini karşılayabilir ne de Türkiye’de kalıcı bir barış sağlayabilir. Barış süreci, her iki tarafın haklarını ve taleplerini dikkate almalı; zayıflatılmış bir Kürt hareketi ya da temsilcisiyle değil, karşılıklı saygı çerçevesinde yürütülmelidir.

Onurlu Barış: Tüm Taraflarla Diyalog ve Anlaşma

Barış, sadece silahların susturulması değil, aynı zamanda siyasi, kültürel ve toplumsal taleplerin de göz önünde bulundurulduğu bir süreç olmalıdır. Teslimiyet değil, eşitlik ve adalet temelinde bir anlaşma yapılmalıdır. Türk-Kürt barışı için onurlu bir çözüm, tüm taraflarla (devlet, siyasi aktörler, sivil toplum ve Kürt hareketi) geniş çaplı ve dürüst bir diyalog gerektirir.

Geçmişte yaşanan çözüm süreçlerinde, her iki tarafın da müzakerelere açık olduğunu gördük. Ancak bu süreçler, dış müdahaleler, siyasi çıkarlar ve güvensizlikle sekteye uğradı. Bugün, barış için gerçek bir fırsat yaratmak, teslimiyetçi bir dilden kaçınmak ve herkesin haklarına saygı gösteren bir çözüm için tüm tarafları masaya davet etmekle mümkün olabilir.

Türk ve Kürt Halkları Arasında Onurlu Bir Kardeşlik

Barışın sağlanması, hem Türk hem de Kürt halkı için gelecekte bir arada yaşama ve toplumsal huzur getirecektir. Ancak bu barış, sadece bir tarafın fedakârlığı üzerine inşa edilmemelidir. Türkler ve Kürtler arasındaki kardeşlik, sadece bir “sorun” olarak değil, tarihsel ve kültürel bağların güçlenmesiyle sağlanabilir. Bahçeli’nin önerdiği gibi bir çözüm, bu bağları daha da zedeleyebilir.

Bu noktada, Türkiye’nin Kürt halkıyla onurlu bir barışı nasıl sağlayacağı üzerine düşünmek gerekiyor. Siyasi çözüm arayışları teslimiyetçi değil, eşitlikçi olmalıdır. Müzakereler, sadece bir kesimin değil, her iki halkın hak ve özgürlüklerinin güvence altına alındığı bir çerçevede ilerlemelidir.

Sonuç: Teslimiyet Değil, Karşılıklı Saygıya Dayalı Bir Barış

Bahçeli’nin sözleri, tek taraflı bir çözüm önerisi sunmaktadır. Ancak Türk-Kürt barışı, teslimiyetçi bir anlayışla değil, karşılıklı saygı ve anlaşma zemininde sağlanabilir. Abdullah Öcalan’ın rolü tartışılabilir, ancak bu rol, tek başına bir tarafın fedakârlığı üzerine kurulamaz. Barış, tüm tarafların haklarını gözeten, kalıcı ve adil bir çözümle mümkün olacaktır. Bu çözüm, sadece Kürt meselesinin değil, Türkiye’nin demokratikleşme sürecinin de bir parçası olmalıdır.