Denizlerin ölüme gülerek gitmelerinin üzerinden elli yıl geçti. Darağacında son nefeslerini verip terki diyar ettiler ama kalplere gömüldüler.

Altı Mayıs’ta gecenin karanlığı daha yarılmadan, gökyüzünde yıldızlar ışığını henüz kısmamışken o yıldızlara bakarak cellâtlarının arasından darağacına doğru yürüdü sonsuzluğa korkusuzca. Darağacına yürüyen umut ipe çekilmek istenen ise gelecekti. Ölüme taviz vermediler, boyun da eğmediler. Ölüm korktu onlardan. Daha güneş gecenin karanlığını yarmadan Hüseyin Gazi Dağı boynunu büker. Türküler öksüz kalır. Güneş ışıklarını göndermeden ölüme merhaba dediler. Elleri bağlı gözlerinde umut, geleceğe baktılar. Onlar teker teker darağacında sallanırken üzerlerine yıldızlar yağdı. Ölüm korktu.

Unutulmadılar. Unutmak gerçek ölümdü. Onları ve bir de onları ölüme gönderenleri.

Mayıs ayı hüznü, duygusallığı ve öfkeyi içinde barındıran bir aydır. Bir yandan baharın renklerini ve seslerin bütün görkemliliğiyle ortaya dökerken bir yandan da öfke doludur. Mayıs çok sayıda insanı bağrına almış ama doymak bilmemiştir. Bu yüzden Mayıs’ın günleri uzun geceleri ağırdır. Zaman kolay geçmez. Masumiyeti bozulan bir gecenin sabahında ya da kuşluk vakitlerinde canların acıları yüreklere, izleri tarih sayfalarına anıları hafızalara kazınır.

Depremde kırılan fay hatları çabuk kapanır. Doğa bir süre sonra oluşan tahribatı kapatarak kendini yeniler. Ama tarihin fay hatları o kadar çabuk ve kolay kapanmıyor. Tarihin bu derin ve karanlık boşluğunun yarattığı acı ve öfkeyi ömürler unutamıyor. Zamanla yaralar kabuk bağlar ama acısı inceden inceye devamlı sızlar. Sevenleri hafızalarda iz bırakan anılarını, küllenen köz gibi içinde sürekli canlı tutar.

Ölüm ve doğumların iç içe geçtiği Mayıs’ta sevgi, inanç, acı, öfke ve erken ölümler birbirine karışır. Geriye yaşamdan koparılanların sözleri miras kalır.

Yaşama veda etmeden önce bir yudum çayı, bir nefes cigarayı bile çekemeden... Rodrigo’nun gitar konçertosunu dinleyemeden… Son isteklerinin veda mektubunda kalması… Bütün duygular birbirine karışır, gözyaşları içeri akar… Yaşam umut ve inadına varım der. Mayısın çocukları yaşam sevincini yitirmez, ölüme merhaba demeye devam ederler. Kalbi Denizlerle birlikte olanlar umutlarını başka bahara saklarlar.