Gözle görülmeyen düşman covid-19 virüsü kısa bir süre içinde tüm dünyayı etkisi altına aldı. Kişilerin, şirketlerin hatta devletlerin alışıla gelen günlük işleyişlerinin yeniden düzenlenmesine yol açtı. Ekonomiden eğitime sağlık alanına kadar derin etkileri oldu. Bazı alanlarda üretimin durmasına birçok alanda da sekteye uğramasına yol açtı. Yaşamımız karantina altında geçerken; devletler bile alışıla gelen iş ve yaşamın akışını değiştirdi, virüsün yayılma seyrine göre yeni düzenlemeler yapmak zorunda kaldı.

Dünyanın üzerine bir karabasan gibi çöken virüs yaşamımızı kâbusa çevirdi. Her akşam acaba ne kadar insan virüse yakalandı, ne kadarı iyileşti ve ne kadar insan vefat etti haberlerini dinlemekten içimiz karardı. Çoğumuzun psikolojisi bozulmaya başladı. Her geçen gün yeni bir özelliği veya semptomu ortaya çıkan virüsün etrafımızda yarattığı tehlike çemberi gün geçtikçe daralmaktadır.

Yaşamımızı kâbusa çeviren, sevdiklerimize bile sarılamamamıza yol açan ve hızla ayılan bir virüs ne kadar etkili olduğunu gördükçe; insan sormadan edemiyor. Öldürücü bir virüs bu kadar etkili olurken neden sevgi ve mutluk da böylesi bir pandemi haline gelemiyor? Herkesi mutlu edecek, herkese yetecek bir dünya varken, neden dünyada bu kadar haksızlıklar ve sorunlar yumağı içinde yaşamak zorunda kalıyoruz. İnsanoğlu bunu yaşamak zorunda mı? İnsanların, devletlerin birbirlerinin önüne diktikleri barikatlar ve yaratılan sorunlar olamasa dünyada yaşamak nasıl oluru acaba?

Yaşamı tehdit eden bir virüs bu kadar hızlı yayılırken ve sınıf ve katman farkı gözetmeden herkesi tehdit ederken; sevgiyi, mutluluğu, dostluğu hâkim kılacak duygular, düşünceler neden gelişemiyor? Bu barikatları koyan insan neden kendi koyduğu barikatların kölesi oluyor.

İnsan kaynaklı olarak yaratılan bu barikatlar aşılsaydı, insanlar zekâlarını, becerilerini ve güçlerini bir araya getirerek, sorunlarını aralarında çözselerdi dünya nasıl olurdu? Böyle bir dünya hayal etmek, böyle bir dünyada yaşamak acaba nasıl olurdu?

Mümin Ağcakaya