Gençlik yıllarından arkadaşımla sohbet ediyoruz, bir konuda ortaklaşıyoruz, şimdiki zaman üzerinden değerlendirme yaparken. Bizim nesilden bu nesile. Konuyu sizlerle de paylaşayım istedim.

Evet; biz şimdiki gençlere göre çok şanslıydık. Kaybedecek bir şeyimiz yoktu. Cesaretliydik, Umutluyduk. Geleceğe dair umutlarımız ve hayallerimiz vardı. Bir çoğumuz bu hayallerimizi yüzde yüz olmasa da, gerçekleştirdik.

Hayatımızda bir çok şey yarım kaldı. Yarım-yarım mutlu olduk, tamamına erdirmek umuduyla, yarımlarımızı yarınlarımıza yolculadık.

Dostlarımız, arkadaşlarımız vardı, karşılıklı sorumluluk duygularıyla birlikte hareket ettiğimiz siyasi organizasyonlarımız vardı. 12 Eylül gibi kaotik bir durumun içinden çıkıp, direndik, mücadele verdik, ailelerimiz, çocuklarımız, mesleklerimiz oldu. Karşılıklı başarılarımızla övündük.

Şairlerimiz, şiirlerimiz, yazılarımız, yazarlarımız vardı. 

Kaygılarımız vardı, şahsi değildi; İnsana ve insanlığa dair sorumluluğumuzun kaygılarıydı.

Korkularımız ise hiç yoktu. Korkusuz bir nesildik. Çünkü 12 Eylül darbesiyle korkularımızı geride bırakmıştık.

Annesiz, babasız, aile kalabalığı olmadan tutunmuştuk yaşamın dişlilerine, ezilmeden çarkı kendimize döndürüyorduk.

Birilerimiz için kısa sürse de, hala ayakta olanlarımız, aynı umutla, korkusuzca, ancak daha çok kaygıyla devam ediyoruz.

Kaygımız/ kaygılarımız çocuklarımız için, toplum için, halkımız/halklarımız için.

NACİ SAPAN