İnsanlar, toplumlarına göre biçimlenir. Toplumların üretimi ve üretilenlerin paylaşımı, adalet sistemi, eğitimi; kurumlara da, ailelere de, insanlara da rengini verir. Dolayısıyla insanlar, karakteristik özelliklerini toplumlarından alır. İnsan aynı zamanda, doğanın da bir parçasıdır. Yani insan; kalıtım, aile, çevre, eğitim ve toplumsal örgüye göre biçimlenir. 19. Yüzyılda bir sosyoloğun dediği gibi çocuğu doktor, avukat ya da hırsız olarak yetiştirebilir insan. Çocuklar; boş bir plak gibidir, ne verirsen onu alırlar. Toplumsal sistem, insanı kuşatır. İnsanlara ne empoze ediliyorsa insanlar çokça o yöne kanalize olurlar. Ama insan aynı zamanda etkin bir varlıktır. Toplumla etkileşim halindedir. İnsanın kendisi de topluma özellikler katar.

İnsanlar, daldaki yapraklar gibi birbirinin almaşığıdır. Dayanışmayı bilmeyen insanlar, ruhu çürümüş insanlardır. Bencillik, hırs ve kıskançlığa yenilen insanlar; ruhu kurumuş insanlardır. Ve negatiflikleriyle kötülüğe çağrı gibidirler ve beş para etmezler!

İnsanlar tıpkı çocukluklarındaki gibi ‘düşe kalka’ olgunlaşırlar. Hatalarından ders çıkaran insanlardır yaşamı güzelleştirenler! Çevresindeki insanları harcayanlar, güzellikleri tüketen zavallılardır.

Dünyanın en güzel kavramlarıdır paylaşmak, dostluk ve dayanışmak. Dünyada en muhteşem güzellik; arkadaşlarına, çevresine iyilik etmeyi bilmektir. Kötücül kargaların canı cehenneme! Çevresine mutluluk saçan insanlardır yaşama anlam katanlar!

İnsanı daha insan kılan en güzel değerdir paylaşmak. Sevilen sayılan insanların ortak özelliğidir paylaşmayı bilmek. Acıyı azaltmak, sevinci çoğaltmak bir erdemdir. Sadece almasını bilen insan; bencil, bireyci, sevgisiz ve marazi bir tiptir. Bir şiirimde bencilliğe, aç gözlülüğe ve sevgisizliğe öfkeyle demişim ki:

“Evet, elimde olabilseydi

Harikalar yaratırdım

Mide katmazdım insan bedenine

Bencilliğin ve kötülüğün kaynağı

Açlık olmazdı

Ve gözleri öyle doygun yapardım ki

Temiz hava, yeşillik ve insan sıcaklığı

Ve suyla yaşatırdım insanlığı

Ve benim yarattığım insanlar

Zombi olmazdı

Kim güçlüyse ardı sıra

Asla!

Adalet ve sevgi olurdu

Tek yasa”

Aydın ALP

Paylaşmak duygusu şiir gibidir; yani yürek işidir! İnsanda, sevginin ve adalet duygusunun olduğunu gösterir. Paylaşmak duygusu; aynı zamanda mertlik, yardım etme, iyilik duygusu, merhamet ve vicdan gibi duygularla da iç içedir. Üstelik bütün sanatların hamurunda paylaşmak duygusu vardır. Kapitalizmin en kirli ruhunu (bencillik) bünyesinde taşıyan sanatçı bile ürününü başkalarıyla paylaşmak için üretir! Sanat, paylaşmak duygusuyla bile olsa sömürüyle, bencillikle çelişir. Sadece kendisi için yaşayanlara yazıklar olsun!

“Bakın tipik esmerleri ülkemin bir içim su, gururlu

Ölümü bile paylaşan ve eğer sevgiliyseler en güzeli”

Aydın ALP

Paylaşmak, hayatı güzelleştirme adına ve mutlaka! Sevgiler, saygılarımla…