Tigris Haber- Sonsuz bir uzay boşluğunda, bir mercimek tanesi minikliğinde, Dünya denilen bir gezegende yaşamak... Ve yoksulluk, haksızlık ve zalimlikler içinde…

Kasımdır, sonbaharın yoğun hüzünlü ayı. Hüzün ve hazan; nedense iç içedir ve birbirini çağrıştırır. Hüzün; içe kapanıklık, gönül üzgünlüğü olarak açıklanır sözlüklerde. Evet, hüzün içe dönmedir; bütün yaratıcılığın kaynağı olan içe dönmedir. Bir anlamda insanın kendini ve hayatı sorgulamasıdır. Hüzün hem anımsama hem de düş kurmadır. Hüzün andan, bugünden, kaynaklanır; ama insanı hem geçmişe götürür hem de geleceğe taşır. Hüzün; hem geçmişe özlemdir hem geleceği düşlemektir. Hem geçmişin güzelliklerinin anımsanması hem de pişmanlık duygusudur.
Hüzne ilişkin konuşulacaksa Ahmet Haşim’in dizesini anımsamamak olmaz. “Melali anlamayan nesle aşina değiliz.” Hüzünden anlamayan kuşak bize tanıdık gelmez diyen Ahmet Haşim’in, hüzün konusunda radikal bir duruşu var. Bence bir şair duruşu bu. Hüznün duyumsanmadığı ortamlarda ne şair olur ne de şiir! Bu saptamadan şairlerin melankolik olduğu anlamı çıkarılmasın. Varoluş olarak insana en yaraşır duygudur hüzün! Hüzünlenme, insanın insan olduğunu gösterir. Çünkü hüzün, hayatın ve insanın sorgulanmasıdır. İnsanı canlı tutan ve olgunlaştıran bir duygudur. Yeri geldiğinde hüzünlenebilen insan, yaşamdan ve toplumdan kopmamış demektir. Hayatın tersliklerine karşı gelebilen; acıları ve sevinçleri paylaşabilen bir insan demektir. Buradan Şair Ahmet Telli’nin, hüznün isyan olur dizesini de anımsatalım. Ünlü heykeltıraş Rodin’in “Düşünen Adam” heykelini, “Hüzünlenmiş Adam” olarak da anlamak mümkündür.
Hüzün, sorgulayıcı ve dönüştürücüdür. Sanatsal yaratıcılığı tetikleyen duygudur. Tarih boyu yazılagelen şiirlerin, çoğunun mayasında hüzün duygusu vardır. Sanatçıları taşıran duyguların başında hüzün gelir. Acı, keder, düş kırıklığı ve sevinç de vardır şiirde; ama en yaygın ve sanatı çokça ateşleyen duygu, hüzündür. Ondandır hazan, yüreği kamçılayan bir mevsimdir ve çok kıyıcıdır.
Hüzün; doğanın doğasının tersliğine, toplumsal adaletsizliklere, yoksunluklara ve sevgisizliklere kalbin tepki vermesidir. Canlılığın belirtisidir. Ve şiire giden bir yoldur. Yüreğe bengisu verilen bir yol, şiirsel bir yol…
Gecenin koyulaşan sularındayım
Ardımda bir onur şeridi parlayan geçmiş
Sonsuzluğa yürüdüğümüz anlar
Göç eden kırlangıçlar anıların hepsi
Bir kocaman düş kırıklığı
Eşliğinde gözyaşları ve hüzün...
Yüreğim sen iyi bir kaptan değilsin
Çok çekti bedenim senin elinden
Yüreğim, seni sulara atmalı
Balıklara yedirmeli seni yüreğim
Ardından trompetler hüzün çalmalı
Seni öyle uğurlamalı, dindiren yatağına
 
 
Ay gelip gelip gözlerime giriyor
Sularını taşırıyorsa kime ne?
Hem geceleri ay, bir at olmasa
Kanatları ışıktan bir at olmasa
Almasa, düşlere götürmese
Ben nasıl dayanırım dünya?

Aydın ALP
Kasım ayının hüznüyle Diyarbakır’dan yakıcı, kavurucu sevgiler, saygılar…