Siyasetteki belirsizlik gelecek ile ilgili kaygıların artmasına neden olurken, en fazla da ‘Ne olacak’ sorusunun muhataplığını gündemleştiriyor toplumda. Coronalı günlerin varlığının kalıcı olmasının getirdiği kâbus ise duruma her türlü ‘tuz biber’ ekiyor doğal olarak.

Üç gündür Diyarbakır’dayım, bir miktar gezip dolaştım, dostlarımla telefon sohbetleri ediyorum. Yazının girişinde belirttiğim gibi sohbetlerimizde siyasetteki belirsizlik, Alaattin Çakıcı-Devlet Bahçeli ‘ülküdaşlığı ve arkadaşlığı’, AK Parti kanadının bu konudaki tavırsızlığı konuşuluyor. Türkiye genelinde de konu bu olunca, TV ekranları bu mevcut durumu kendi meşrebinde iktidara doğru yontunca, doğal olarak kafalarda soru işaretleri oluşuyor, kafataslarımızın etrafında yıldızlar uçuşuyor.

Toplumun büyük çoğunluğu, sinir-stresten kaynaklı potansiyel şeker ve tansiyon hastası olmuş durumda. Bundan sonraki durum, toplum açısından öngörülür bir durum değil zaten.

**

Gündem siyaset ve corona olunca, ikisi arasındaki dengenin iktidarı etkileme biçimlerini de doğal olarak masaya yatırmak durumunda kalıyoruz.

Gerçek rakamların açıklanmaması meselesini mi, Aşı için gerekli girişimlerin yapılmamış olmasını mı, yerli yersiz, zamanlı zamansız yasak ve kısıtlamaların topluma dayatılmasını mı?

Hangisini tartışıp gündem yapsak?

**

Gerçek şu ki; Siyaset ve ülke yönetiminde sürekli kaybedişimizdir. Derin yaralar açıldı, sarılması ve iyileşmesi çok uzun zaman alacak. Uzun süre toparlanması mümkün olmayan sorunlar yumağının içindeyiz şu an.

Adalet reformu mu Ahlak reformu mu?

Tercihim ilk etapta ahlak reformu olur.

Nedeni de çok basit;

Her şeyin temeli, özellikle insan unsurunun temeli ahlakla ilgilidir. Ahlaklı insanlar ahlaklı toplumların öncüleridir. Ahlaklı toplumlarda adalet aramaya da gerek kalmaz, zaten uygulama halindedir. Ahlakın ve adaletin olmadığı yerde, insan hak ve özgürlüklerinden söz etmekte mümkün değildir.

O nedenle; önce ahlak, sonra adalet reformu!

Sonra, elbette ki sağlıklı toplum.

Naci Sapan