Rahmetli Ahmet Mete Işıkara, Gölcük depreminden sonra: “Türkiye’deki tüm evler deprem olana kadar sağlamdır.” demişti. Çok hoşuma gitmişti bu tespiti. Çok korkunç, ürkütücü ve de vurdumduymazlığımızı o kadar güzel anlatan bir tespitti ki bu. Son otel yangınında aklıma ilk olarak yine Işıkara’nın bu sözleri geldi.

Uyarlamak gerekirse;

Tüm yapılarımız alevlere dayanıklı mesela, büyük bir yangın çıkana kadar!

Tüm çocuklarımız güvende, istismar edilinceye kadar!

Yerleşim yerlerimizin hiç biri dere yataklarında değil, sel basana kadar!

Sağlıkla ilgili tüm tedbirlerimiz yerinde, herkes aşılı; salgınlar gelene kadar!

Şehirlerimiz güvenli, bombalar patlayıncaya kadar!

Yüksek gerilim hatlarımız nizami; tarlalar, ormanlar yanana kadar!

Tüm asansörlerimiz sağlam, yurtlarda kalan çocuklarımız ölene kadar!

Kreşlerimizin hepsi güvenli, dayakçı bakıcılardan biri kameralara yakalanana kadar!

Sokaklarımızın hepsi güvenli, kılıçla biri dalana kadar!

Tüm hastanelerimiz sağlık dağıtır, yeni doğan ünitelerinde minik canlarımız yanana kadar!

Yiyeceklerimizin hepsi doğal, organik; gümrük kapılarında yabancılar denetleyene kadar!

Öğrencilerimizin hepsi 100’lük, sınav gelene kadar!

Tüm maçlarımız şikesiz, şaibesiz; birileri radara yakalanana kadar!

Her ihalemiz annemizin ak sütü gibi temiz mesela, bir itirafçı çıkana kadar!..

Daha sayayım mı bilmiyorum ama anlayacağınız Işıkara hocamızın dediği gibi: “Tüm evlerimiz depreme dayanıklı maşallah, deprem olana kadar!” Şu cennet vatanda önleyici çalışmaların, problemlerle mücadele etmekten daha kolay olduğu bir toplumsal ve yönetimsel bilince ihtiyaç duyduğumuzu daha hangi felaketi yaşayarak anlayacağız. Başımıza gelmeyen hangi felaket kaldı ki? Tsunami olmadı ama değil mi ya da volkanik dağlarımız da daha harekete geçmedi! Umuyorum ki daha bilimsel ve daha liyakatli bir anlayış için bu felaketleri beklemiyoruzdur! Bu toplum daha bilinçli bir anlayışı ve de yaklaşımı hak ediyor.

Ölümüz bile mezarda kafasını taşa vurduğunda anlarmış öldüğünü yahu!

Canımız yanıyor her bir felakette, canlarımız yandı son felakette! Yanmasın artık, yeter! Canlar yandıktan sonra sorumluluk yükleyecek birilerini aramaktansa canlar yanmasın diye sorumluluk almaktan geçiyor insanlık. Sorumluluk bilinciyle hareket etmekten başka çaremiz yok, sorumluyuz çünkü hepimiz.

Bu sefer kral çıplak demeyeceğim: “Kral değiliz hiçbirimiz; ama çıplağız hepimiz!”

Kalın sağlıcakla…