Siyasetin dilini mafyanın dili ve tarzıyla buluşturan bir anlayışın mahkûmu haline getirildik, üstelik devlet erkini elinde bulunduran siyasi bir kurumu temsil edenler sayesinde. Parmak sallayarak tehdit ediyorlar. Kendilerinin dışında herkes ‘vatan haini’. Yaftalamanın dik alasını yapıyorlar, hırsız yavuz misali. ‘Yarın bir daha yüz yüze bakacağız’ diye düşünmeyen, utanmazlık maskesi takmış bir güruh, bu günler bitmeyecekmiş gibi, 100 yıl yaşayacakmış gibi davranıyor.

Dil çirkin, yol çirkin, eylem biçimi çirkin!

Gündem mi?

Orda hiç sıkıntımız yok maşallah!

Uşşaki, muşşaki gibi sanki önceden hazırlanmış dosyalar, sanki yeniymiş gibi, pat, pat önümüzde. Olmadı, IŞİD Türkiye emiri, yemedi, zaten biz eski neslin bildiği üzere, kardak, 12 adalar, 12 mil, gibi, vesair konuların varlık nedenleri kimseyi rahatsız etmesin, beceriksiz iktidarların varlık nedenlerinin sos tarafıdır, Yunan-Rum karışımı.

Dil çirkin, yol çirkin, eylem biçimi çirkin!

Bu dil, bu yol, bu eylem biçimleri daha ne kadar senaryolaştırılarak hayata geçirilebilir ki?

Devlet erkinden güç alanlar kendilerini Devlet yerine koyup, devletin yurttaşlarına hakaret ediyor, tehdit ediyor, yaşam biçimine müdahil oluyor. Bu da yetmezmiş gibi, benim gibi yaşamak zorundasın deniliyor.

**

Güçlendirilmiş parlamenter rejime dönüşün şart olduğu görüşünün giderek kabul görmesinin nedenleri açık aslında. Koalisyon hükümetlerini eleştirenler, döneme rahmet okutuyorlar. Cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminin savunucusu konumunda olanlar uzun süredir yaka silkmeye başladı. Demokrasinin denge-fren mekanizmasının ne kadar gerekli olduğunun geç de olsa anlaşılmış olması, mevcut iktidarın işini giderek zorlaştırıyor, onları halktan uzaklaştırıyor.

Tedirginlik, saldırganlık, eleştiriyi kabul etmemek gibi duygu ve düşüncelerin gelişmiş olması, belki de' gidiş' sinyallerinin beyinlerde yarattığı travmadandır.

Naci Sapan