Ülkemizde hayatın her alanına sirayet eden ve can yakıcı tablolara neden olan şiddet, neredeyse günlük yaşantımızın bir gerçeği haline gelmiş durumda. Kadına şiddet,hayvana şiddet,çocuklara şiddet,sporda şiddet. Aslında bu listeyi çok daha genişletebiliriz.

Acı olan şey ise bir türlü bunun önüne geçmemiş olmamız ve bununla yaşıyor hale gelmemizdir.  Türk bilim insanı, jeofizik mühendisi ve eğitimci Ahmet Mete Işıkara’nın depremle ilgili hafızalara kazınan “ depremle yaşamayı öğrenmeliyiz” sözü gibi maalesef şiddet de öyle bir hale geldi ki toplum da bu konuda duyarsız hale geldi,sıradan olaylar gibi görmeye başladı.

Şiddetin can yakıcı hale geldiği alanların başında spor geliyor. Son olarak geçen hafta İstanbul’da bir amatör maç öncesinde bıçaklanan genci  hayatının baharında kaybettik. Bu durum tablonun ne kadar acı ve ibret verici boyutlara ulaştığını göstermektedir. Sürpriz bir durum değil. Daha önce de benzer tabloları sporda yaşadık. Sevgi,hoş görü ve kaynaşma alanı olması gereken spor alanlarını kin,nefret ve düşmanlıkla doldurursanız tablo bu olur. Bu işin toplumsal boyutu var. Spordaki olayları, toplumsal hayattan bağımsız değerlendirmek abes olur. Hayatın her alanında hakim olan kin,nefret ve düşmanlık tohumları spora da yansıyor. Aynı ülkenin,aynı kentin,aynı mahallenin,hatta aynı ailenin mensupları birbirlerine kıyabiliyor. Son zamanlarda sporda şiddetin önlenmesine ilişkin yasal düzenlemeler yapıldı ve güvenlikçi tedbirler alındı. Ama yine de önüne geçilemedi.

Önce şunu irdelemek lazım;20-30 yıl önce farklı takım taraftarlarının iç içe maç izlediği tribünlerde bugün deplasman takımlarına yasak uygulanıyor. 1991’de İstanbul’da Ali Sami Yen Stadı’nda Galatasaray-Fenerbahçe maçını izlemiştim,iki takım taraftarları aralarında tel örgü olmadan neredeyse iç içe maç izlemişlerdi. Bugün aynı şeyden söz etmek mümkün mü?. Olaysız geçen bir derbi veya iddialı bir maçımız var mı?.Maalesef bu konuda karnemiz iyi değil. Anadoluda da durum farklı değil,komşu şehir,hatta aynı şehir takımlarının maçlarında yaşanan acı tabloları yaşıyoruz. Amedspor’a haksız şekilde uygulanan deplasman yasakları ortada.Bu da bu işin ayrı bir boyutu.

Peki bu işin çözümü yok mu?.Elbette var. Yasal düzenlemeler konusunda sorun yok,bu konuda gerekenler yapıldı. 622 sayılı sporda şiddet yasası var,bu tam uygulanırsa güvenlik boyutunda sorun olmaz.Ne yazık ki her yerde uygulanmıyor,uygulamada sorunlar yaşanıyor.

Yasal düzenleme ve güvenlik tedbirleri önemli ama yetmez.Esas boyut eğitimle ilgilidir. Şiddeti bütünüyle hayatımızdan çıkarmalıyız. Kin,nefret ve düşmanlık terimlerini terk etmeliyiz,dilimizden çıkarmalıyız. Bunun için okullarda şiddeti önlemeye yönelik dersler verilmeli,konferanslar,seminerler düzenlenmell. Etkileyici ve sonuç getirecek çalışmalar yapılmalıdır. Bu iş birkaç göstermelik pankartla,bir haftalık maçları ertelemeyle,bugüne kadar sonuç getirmeyen çalışmalarla olmaz. İyi bir eğitim çalışmasıyla şiddeti günlük hayatımızdan çıkardığımız zaman sporda da şiddet kalmaz.Aksi takdirde can alıcı tabloları yaşamaya devam ederiz.