Bu ara, çift, çiftçi, çifte bayram, çifte sevinç gibi cümle içinde kullanılan kelimelere takıldım. Her nedense!

Her ne kadar, her nedense desem de, nedeni malum.

Tigris Haber’in gündeme getirdiği ‘çifte maaş’ meselesi var ya, işte o haberden dolayı.

Ortada kaldı konu, o nedenle kafayı taktım.

Ne geldiyse başımıza bu ‘çifte maaş’tan dolayı geldi, çağrışım yapan kelimelere takıntı yaptım. Bu çağrışımların hiç biri olmasa da, şu çift kapı var ya, işte o çift kapı, sabah ve akşam saatlerinde önünden geçerken, bozuk saatin dahi günde iki kez doğruyu gösterdiği gibi ‘çifte maaş’ hatırlatması yapıyor.

Evet. Evet. O çift kapı, hepimizin bildiği, içeriye doğru; Dağ kapı, Dörtyol, Saray kapı, İçkale, dışarıya doğru Vilayete, Ofise, Bağlara, Kaya pınar’a, Dicle kent’e yönlendiren kapı. Diyarbakır’ın da bu genetik özelliğine hayranım.

Biz de kapı, kapı dolaşmak yok, olmaz.

3-5 kapımız var, bu dolaşma ritüelini o alanlarda gerçekleşiyoruz.

Altından, üstünden, yanından, çevresinden geçiyoruz, minneti de olmuyor.

**

‘Başka konu mu kalmadı, temcit pilavı gibi pişirip önümüze getiriyorsun’ diyorsanız da, kızmam, gücenmem. Tövbe, bir daha ‘çifte maaş’ konusunu gündeme getirmem, sizleri de rahatsız etmem.

**

Toplumla, toplumsal sorunlarla ilgilenmek, çare aramak, dertleşmek, dertlere ortak olmak gerçekten ağır sorumluluk gerektiriyor. Mal, mülk, para, servet, arsa, ev, apartman, han, hamam, konak, saray gibi dünya malının peşinden koşunca; toplumun, insanlığın bizatihi kendisiyle uğraşmak, ilgilenmek, çare olmak gibi bir zaman da doğal olarak kalmıyor.

Ondan sonra durum; ‘kendi gemisini kurtaran kaptan’ hesabı oluyor, sonrasında ‘bana dokunmuyorsa bin yaşasın, ister yılan ister çıyan olsun, hiç fark etmez’ diyenlerin dünyasına dâhil olunuyor. Zor bir dünya, zor bir yaşam pratiği, teoriden uzak, teori ile pratiği buluşturamayanların dünyası!

Zor dostum zor.

**