Saadet günlerinden bir gün idi. Ukbe ( r a) on iki arkadaşı ile beraber Peygamber Efendimizi ziyarete giderek O’nun nurlu sohbetinden istifade edeceklerdi. Yanlarında develeri de vardı. Peygamber Efendimizin yanına gitmek için develerini bir yere bırakmaları lazımdı. Ancak develer başıboş bırakılamazdı. İçlerinden birisi kalıp develere göz kulak olması gerekiyordu.
Ukbe ( r a ) Resulullahı görmeyi çok arzuluyordu ki tarif edilmez. Fakat O ( r a ) arkadaşlarını kendine tercih etti ve “siz gidin ben develere bakarım” dedi. Diğer arkadaşları develeri Ukbe’yeteslim edip mescide doğru yola çıktılar. Ukbe (r a )bir süre sonra “ galiba ben aldandım. Peygamberimizin anlatacağı çok şeylerden mahrum kalacağım” diyerek develeri bırakıp şehre gitti.
Peygamber Efendimizin olduğu meclise geldi, huzuruna oturdu, O’na bakarak O’nu dinlemeye başladı. Fakat Peygamber Efendimiz yüzünü O’ndan çevirdi.
Ukbe ( r a ) şaşırdı ve kalbini büyük bir üzüntü kapladı ve sordu “Anam, babam ve tatlı canım sana feda olsun ey Allah’ın Resulü! Neden benden yüz çevirdin?”
Peygamber Efendimiz de bu soruya cevap olarak:
“Bir kişinin istifadesi mi kıymetli on kişinin istifadesi mi?” diye buyurdu.
Ukbe yaptığı hatayı anlamıştı. Kendisine emanet edilen develeri başıboş bırakmıştı. Oysa ders almak için koştuğu kişi el emin idi ve emin olanları severdi.
Hatasını anlayan Ukbe ( r a ) kalktı ve develerin yanına döndü.
Ne güzel buyurmuş büyüklerimiz:
“En büyük kusur, kusurunu kabul etmemektir. Kusurunu kabul etse o kusur kusur olmaktan çıkar ve kusurunu itiraf etse affa müstahak olur.”
Kaynak :ErdinçAhatlı, Ukbe bin Amr ( R A ) S. 62 – 63,Tdv İslam Ansiklopedisi, 42. Cilt, 2012, İstanbul.