Ahir zamanda hayat bize en çok şunu öğretti, verilen sözlerin önemi yok, ameliyle konuşmayanı ciddiye bile alma...
Ağzı iyi laf yapanın peşinde niceler, oysa en çok ona ayık ol, en çok onlar mağdur ediyor milleti, akılları oyalamak isteyenler ancak lafı dolandırır.
Net olmayana, sadede gelmeyene, icraatıyla konuşmayana asla güvenme...
Verilen sözler hep boş, sözün değerini hiç etmişler, hâl lisanıyla konuşanlara bak, ehil olan onlardır, kof demagoji soytarılarına prim verme, fırsat verme, kendine yaklaştırma bile, hep vakit kaybı, madde ve mana kaybı, israf...
Zaman araştırma zamanı, her kulvarda, ortamın piyasasını bilmeyene ağ atarlar, temiz ve onurlu kalabilmek için ne av ol ne avcı. Hele avı avcıya getiren köpek meseli var ki en fenası, en aşağılık olanı trollük, holigan tetikçilik...
Şeref nedir bilse bir insan, başkasının köpeği olacağına açlıktan ölmeyi yeğlerdi. Kemiğe alışana, gökyüzünü anlatamazsın.
Özgürlüğün paha biçilemez kıymetini, meyvesini ancak özgür olan bilir.
Üç günlük dünyanın iki günü bitmiş, başı dik olanlar mutlu, piyonlarsa doyumsuz ve mutsuz, asla huzur bulamayacaklar, kendini bir kere satan bir daha dönüp geri satın alamaz.
Üç günlük dünya için karakterini bozmayan dürüstlere ne mutlu... Tartıda eksik verenin bile layığını bulacağı kusursuz adil bir mahkeme olacak, sonsuz Hakim'e dost olan adillere, onurlulara ne mutlu...
Boş insanlarla kendini israf etme, dolularla dol, kitaplarla geliştir, dünya tarlası aynı zamanda gelişim yeri, sadece sınav değil, sonsuzluğa doğru geliştir kendini, filizlen filizlenebildiğin kadar, insan kök saldıkça sahiden yaşar.
Üstad Sezai Karakoç gibi yaşamın sözün, sözün yaşamın olsun, dost ve düşman gıpta etsin şu onuruna sadık ömrüne...
Köklü, zarif, bilge, dürüst, cömert, cesur, iyi, emin, arif, içten, derviş yüreklere ne mutlu...