Olanı görme ve anlama nedir?
İnsan, olanı gördüğünde ne yapar, nasıl bir duruş ve yaşam sahibi olur?
İnsanlık tarihinin kalburüstü insanları, olanı gördüler mi yoksa olanın yaratmış olduğu sıkıntı ve acıdan kaçıp yerine daha başka bir şeyi koymak mı istediler?
Mitoloji, din, felsefe ve bilim ne için oluşturuldu? Bunlar, olanı görüp anlamak için mi, yoksa olandan kaçmak için yaratıldı?
Olanı görmek için kurgulanıp oluşturulduysa, olan neden görülemedi, aşılamadı ve insanlık gerçek yaşamla buluşamadı?
Anlaşıldığı Kadarıyla
Bu tür oluşumlar olanı yani sorunları görüp anlamaktan ziyade, olandan kaçmaya dair çıkışlardı.
Bu nedenle, el atılan her sorun daha da büyüdü ve içinden çıkılamaz hale geldi.
Bunun Basit Örneği
Bunun en güzel örneği, kişiliğimizdir.
Bir türlü görmek istemediğimiz, yüzleşmeye gelmediğimiz ve ne gibi bir şey olduğunu bilmek istemediğimiz kişiliğimiz…
Bu, olandan kaçmak demektir.
Ne denli yaratıcı söylem, bilgi ve deneyimlerimiz olsa da, tümü de kaçmaya dönüktür.
Kaçmak
Kaçmak, yaptığımız, yaşadığımız ve yaşattıklarımızla yüzleşmek istememektir.
Bunlarla yüzleşmemek, sığındığımız ve hep burada kaldığımız mabedimiz gibidir.
İflas eden insanlığımızın, bununla bağı vardır. Bu, kesin ve nettir.
Sessiz Anların Yaratıcılığı
Biraz sessizleşip, gürültülü zihnimizi dinleyip olanı anlamaya çalışsak, ne kaybederiz?
Olan biziz, yaşadıklarımız, ilişki ve paylaşımlarımız ve inşa ettiklerimizdir.
Katıldığımız veya reddettiklerimizdir.
Anlam bütünlüğünde olan insanlar, olanın ne olduğunu, nasıl ortaya çıktığını, neden ve nasıl yayıldığını ve kendine nasıl yer bulduğunu en ayrıntılı yönlerine dek inceler ve bunun özüne ve gerçeğine ulaşırlar.
Böyle değil de yaşadıkları acıların etkisinde kalarak, olanı reddedip yerine başka bir şey koyup geçici çözümler üretseler de, aslında bu, sorunu daha da kökleştirir ve daha sert düğümlerin oluşmasına neden olur.
Bölmeden, parçalamadan olduğu gibi görmek ve fark etmek, en keskin, güçlü ve kalıcı devrimdir.