Öğretmeni olmayan köyde bir şeyler eksik kalırdı her zaman. Bir köy için öğretmen; aydınlığa açılan bir pencere gibiydi. Modern yaşamın temsilcileriydi köy öğretmenleri. Esmer yüzlü çocuklar için rol modeldi her birisi.
Köy meclislerinde öğretmenler başköşede oturtulur, önemli önemsiz her konuda onların görüşlerine başvurulurdu. Köy ihtiyar heyetinin doğal üyesiydi öğretmenler. Köy bütçesinin onay görmesi için öğretmenin imza atması zorunluluktu.
Kısa sürede “köyün bir parçası” haline gelmeyi başarırdı öğretmen. Bazen tarlada çalışan köylülerin yardımına koşar, bazen ırgatlara yarenlik ederdi.
Bir bakmışsınız aynı öğretmen gençlerden futbol takımı çıkartmış, yeri gelmiş her bir gence ayrı ayrı adeta yaşam koçluğu yapmış.
Bir bakmışsınız düğünde halay başı öğretmenimiz.
Kadınların nüfusa kaydını sağlamış, resmi nikahla tanışmalarına vesile olmuş, kızların genç yaşta evlendirilmelerine engel olmuş, yetişkin kadınlara okuma yazma kursu açmış.
Köyün yolu için, elektriği için, suyu için devlet büyüklerinin kapılarını aşındırmış, hastaların şifa bulması için koşuşturmuş.
Yeri gelmiş yaşlı olmuş, yeri gelmiş çocuk olmuş, genç olmuş, kadın olmuş, ırgat olmuş.
Nezaketin, görgü kurallarının, temizliğin, hoşgörünün, disiplinin, çalışmanın timsali olmuş.
Kısacası insanların aydınlanması ve iyiliği adına her şey olmuş, lakin asla yabancı olmamış. Çalıştığı köyü orda doğup büyüyenlerden daha fazla sahiplenmiş, köylünün güvenini ve dostluğunu kazanmayı başarmış öğretmenlerimiz.
Böylesi öğretmenlerin var olduğunu bildiğim için bu mesleği yapmaktan gurur duymuşumdur her zaman.
O zamanlarda gerçekten peygamber mesleğiydi öğretmenlik. Bir harf öğretenin kırk yıl kölesi olunurdu.
O öğretmenlere çocuklar, “eti senin, kemiği benim” diye emanet edilirdi.
En fazla ayda bir kasabaya, ya da şehre gidebiliyorlardı.
Kanımca, günümüzde öğretmenlik mesleğinin itibar kaybetmesinin temel sebeplerinden birisi öğretmenlerin o ideallerden uzaklaşmış olmasıdır.
Yaşadığımız kentin hemen hemen hiçbir köyünde, köyde ikamet eden bir öğretmenle karşılaşma ihtimaliniz yoktur.
Öğretmenler artık birer yabancı köylüler için. Köyün sorunlarını geçtim, çalıştıkları okulun problemlerini çözmek adına hiçbir şey yapmaz hale gelmiş öğretmenlerimiz.
Şehirdeki modern hayata dönüş için servis saatini beklemek en büyük problemleri.
Tabiri caiz ise köy yansa umurlarında değil. Yaşadıkları hayattan keyif almaz haldeler.
Şartlardan, çocuklardan, eğitim sisteminden, köylülerden, devletten, milletten şikayetçiler.
Maalesef sadece şikayetçiler…