Yenişehir’deki sokakları dolaşıyorum.
Ofis, Kurt İsmail Paşa, Lise Caddesi, Kooperatifler…
Buralar benim bildiğim, çocukluğumun, gençliğimin geçtiği sokaklar değil.
Ne eskiden oturduğumuz ev, ne akrabalarımın, arkadaşlarımın evi..
Çoğu yok.
Her bir köşesinde anılar, geçmişe ait izler bulunan yapılar yok.
Biraz daha çok kazanmak adına ev sahipleriyle müteahhitler el ele vermişler, bir bir yıkmışlar..
Yerlerine devasa binalar dikmişler o evlerin.
Kocaman, modern binalar..
Ama bir o kadar ruhsuz, tatsız, tuzsuz..
Anılar da yıkılmış, yok olmuş.
Anılarla birlikte sokakla, semtle hatta şehirle alakalı hafızalarımız da siliniyor bir bir.
Dolaşmaktan keyif aldığım o sokaklar, caddeler artık tanıdık gelmiyor, keyif vermiyor.
Kime sorsam aynı kaybetmişlik duygusu..
Ya çocuklar…
Onlarda da aynı duygular.
Hani nerde doğdukları o bahçeli ev ?
Hani nerde ilk okula başladıklarında heyecanla merdivenlerinde koşturdukları, arkadaşlarını karşıladıkları apartman dairesi ?
Ya annemin komşuyla sohbet ettiği evin balkonu nerede ?
Bir yandan Kayapınar’da, Bağcılar’da yeni modern siteler, mahalleler kuruluyor.
Daha modern, daha büyük, daha konforlu evlerde yaşamak isteyenler gidiyor oralara.
Bırakın gitsinler..
Ama eskiyi yok etmenin, yıkıp bir birine benzeyen beton yığınları dikmenin ne anlamı var ?
Şehre kimliğini kaybettirmenin ne anlamı var ?
Unutmamalıyız ki her kentin bir kimliği var.
Kentler ve mukimleri o kimlikle yaşarlar.
Diyarbakır Sur’a sığmayıp dışarı taştığında da benzer duygular yaşanmıştı.
Yenişehir’de yaşam başladığında Sura özlem de böyle dillendirilmişti.
Ama Sur koruma altındaydı, tahribat o denli büyük olmadı.
Sonradan Sur’da yaşananları hepimiz biliyoruz.
Yenileme çalışmaları halen sürüyor.
Yapılar eskisi gibi olacak mı ?
Olabilir.
Ama ruhu geri gelir mi ?
Orası meçhul.
Sonunda varılacak nokta umarım bu ilandaki gibi olmaz.
Z A Y İ
Kimliğimi Kaybettim. Hükümsüzdür
İmza: Diyarbakır