İlk kez Van Depremi’ nde açık açık dillendirildi … En sıradan vatandaştan, en aklı başında olduğunu düşündüğümüze kadar …
“ Oh olmuş, iyi olmuş, keşke hepsi ölseydi, keşke deprem bütün doğuda olsaydı ” vs. vs. vs.
İnsanın kanını donduran, insan olmaktan utandıran söylemlerdi bunlar …
Üstelik gizli saklı da değil ; canlı yayında haber sunan spikerden, Tv. programcısına, yazarına çizerine kadar bu yorumu yapan, yapılmasına göz yuman, gülüp geçen, insanlardı bunlar … Kendilerince gerekçeleri de vardı … Devletin askerine, polisine kurşun sıkıyor, kaçak elektrik kullanıyorlardı …
Tabi önemsenmedi o zaman bu söylemler… “Üç- beş tane kendini bilmez ” diye klasik açıklamalar yapıldı. Söyleyenlere değil, sayılara yüklenildi. Tabiri caizse gülünüp geçildi. Bütün ciddi ve önemsenmesi gereken şeylerde olduğu gibi …
Ve yine aynı söylemlerin tekrar edildiği olaylar …
5 Haziran Diyarbakır, 20 Temmuz Suruç ve 10 Ekim 2015 yılında Ankara’ da ki patlamadaki söylemler …
Benim buraya yazamayacağım ama insanların hissettiklerini yazıya döktükleri söylemlerdi yine … İnsanım diyenin nefesini kesen şeyler …
İnsan olanın ağzına yakışır mıydı bu ?.. Ölüme sevinç olur muydu ?..
“ Hani kardeştik ?.. Yüzyıllardır bir arada yaşamıştık ?.. Hani bu ülke hepimizindi ?.. Birlikte kurtarmış birlikte kurmuştuk. Sevinçlerimiz ve üzüntülerimiz ortaktı ” muhabbetine girmeyeceğim… Çünkü bu konuda ne kadar samimiyetsiz ve yalancı olduğumuz artık bir bir ortaya çıkıyor …
Benim söylemek istediğim ; Barışı ve birlikte yaşamanın kurallarını devletlerden önce halklar(insanlar) tesis etmeli … Öbür türlü ne yaparsanız yapın başarılı olunamadığını hep birlikte görüyoruz …
Bizim de barışı ne kadar istediğimiz en kritik zamanlarda ortaya çıkıyor… Çünkü gerçeklerin mutlaka açığa çıkmak gibi kötü bir huyu vardır … Ve barış, insanlar istemediği müddetçe de gelmiyor…
Devletler, siyasi erkler, silahlı örgütler vs. çatışma isteyebilir… Hatta bunu körükleyebilir. Ama insanım diyen hangi ademoğlu sadece bu ülkeye barış ve huzur gelsin diyen insanların öldürülmesi olayına nasıl olurda “ oh oldu !!! ” diyebiliyor ?
Hangi ara yitirdik insanlığımızı ?.. Bu kadar mı katılaştı yüreğimiz, vicdanımızı yitirdik ?..
Toplum olarak bundan daha büyük bir felaket yaşaya bilir miyiz ?.. Vicdansız bir kalbin dünyada ki en tehlikeli şey olduğunu öğrenemedik mi ?... O zaman eyvahlar olsun değil, yazıklar olsun bize …
Bir de utanmadan, “ Fransa’ da ki terör saldırısında 5 kişi öldü, dünya ayağa kalktı, tüm dünya liderleri oraya gitti, milyonlar yürüdü, biz de yüzden fazla insan öldü tık yok ” vs. diye yorum yapmıyorlar mı ? … O insanları ayağa kaldıran bir araya getiren ölen insan sayısı değildi. Önemli olan sayı değil, ölenin insan olması. İşte o milyonlar bunu biliyorlardı, o yüzden ayağa kalktılar. Çünkü insandılar ve samimiydiler… Ve şunun bilincindeydiler: Mesele kötülüğe sessiz kalırsam yarın benimde başıma gelir meselesi de değildi… Kötülük kötülüktür, benim/bizim başıma gelmese de kötü kötüdür … İşte insan olabilmenin farkı da burada ortaya çıkıyor.
Bizdeki gibi kendi ülkesinde yaşanan bir vahşete “ oh olsun ” diyen, illa ki yanı başında bu üzüntüyü hisseden komşusunun, iş arkadaşının, dünürünün kısacası mutlaka ilişki ve iletişim halinde olduğu insanların yüzüne utanmadan, sıkılmadan bakan, laf sokan, çatışan, kötülüğe taraf olan ve bir gün tarafı olduğu kötülüğün mutlaka kendisini de etkileyeceğini bilmeyen vicdan yoksunu insanlar değildiler ”…
Samimiyetsiz, vicdansız, insanların olduğu bir toplumda da , kardeşlik söylemleri havada kalıyor , absürt bir kelimeden öteye gitmiyor, acılarımız bile ayrışıyormuş ...