Dünya doğal yaşam alanlarının, beslenme kaynaklarının gittikçe daralması gelecekte dünyamızı ve insanlığı tehdit eder hale geldiğini bilim adamları sürekli uyarılarıyla gerekli önlemlerin alınması gerektiğini; yoksa çok uzak olmayan gelecekte artık geri dönüşü imkânsız bir sürece doğru sürüklendiğimizin uyarılarını yapıyorlar. Ama tekellerin kar hırsını bu uyarılar engellemeye yetmiyor. İnsanın doğaya mecbur olduğu anlaşılmak istenmiyor. Görsel medyada doğanın insana değil, insanın doğaya mecbur olduğunu anlatan çok güzel görseller yayınlanıyor. İnsan bir an olsun üzerinde yoğunlaşınca, yaşanabilir dünyanın ve sadece insanlığın değil dünyadaki tüm canlı yaşamın bir kıyamete doğru yaklaştığını anlayabiliyoruz.
En son Uluslararası Para Fonu (IMF) Başkanı Christine Lagarde’nin açıklamaları da ekonomi cephesinden bu endişelerimize daha da derinleştirmektedir. IMF Başkanı açıklamasında; “Küresel ekonominin beklentilerin üstünde bir hızla yavaşladığına” dikkati çekerek; bu krizi tetikleyen nedenleri sıralıyor ve bir küresel çapta bütün ekonomileri etkileyecek olan “fırtınaya” karşı herkesi uyararak, hazırlıklı olunmasını istiyor.
Bir taraftan bizi de yakından etkileyecek böylesi global düzeyde gelişmeler yaşanırken; günlük ekonomik yaşamın koşulları o kadar ağırlaşıyor ki, ayın sonunu getirmek nerdeyse mucize haline geliyor. Ev kirası, faturalar, çarşı pazar derken ayın ortasına varmadan eve giren para dibi buluyor. Başlıyoruz kara kara ayın sonu nasıl gelecek diye.
Zorunlu gıdayı almak için pazara çıktığımızda elimiz, cebimiz yanmaya başlıyor. Birkaç şey aldığımızda elimizi cebimize atacak hal kalmıyor. Çünkü cepte bir şey kalmıyor. Evde tencere kaynaması için; yarım kiloya veya adet bazına düştük.
Umutsuz yaşamın ve geleceğin olamayacağını biliyoruz ama nasıl? Popüler kültür ve dizilerde tekrar ettiği gibi;’bu hayatın heyecanı meyecanı’ kalmıyor.
Mümin Ağcakaya