Taşın rahmini gördün mü,
gördün mü oya misali işli gözeneklere
doluşan su damlacıklarını.
Bak
hafiften esinti depreşti,
“sümbül hava” diyorlar
bizim buralarda,
suyla taşın aşkı
hava ile muhabbet edende.
Ötelerden melul bir ses ünlüyor,
“taşa verdim yanımı,
toprak emdi kanımı
azrail’e can vermem,
canan alsın canımı”
taşın ve suyun yüzüsuyu hürmetine,
selam durmalı zamana
ve yalnızlığımıza
ve dahi bizi
bizden evvel bilene...
Şeyhmus Diken