Elektik ve gaz şirketlerinin kıskacındayız, kaçar-göçer yok.
Yarışa girmişler, kim daha çok halkın, fakirin ‘anasını belleyecek’ diye maraton yapıyorlar.
5’li çetenin ana kumanda merkezindeki kişi de anamıza küfretmedi mi?
Nereye ve ne zamana kadar?
Artık, yazımız kışımız diye bir şey yok, 12 ay boyunca şişkin, şişkinleştirilmiş faturalarla yaşamak zorunda olduğumuzun bilincine varmamız gerekiyor.
Elektrik-gaz-su derken, dayanma gücü de tükenmek üzere.
Koşacak bir yerimiz de yok.
Velhasıl tam kıskaçtayız.
*
Dün sabah duraktan minibüse bindim. Şoför komşu şoförle konuşuyor, isyanlarda.
‘Yeter artık gitmeleri lazım, bunlar kalırsa biz biteriz, ülke biter’ diye veryansın ediyor.
Kaçırır mıyım, katıldım koroya, ‘Evet kesinlikle gitmeleri gerekir’ diye destek verdim.
Sabah, sabah gönüllere su serpmek, ne kadar anlamlı, ne kadar güzel.
Durakta yolcu yok, minibüs tek yolcu ile yani ben ile hareket ediyor, nasıl olsa yolda toplarız.
Her sabah bindiğim için durumu kavramış vaziyetteyim.
Ya nasip dedik yola koyulduk.
Şoför dolu, ama çok dolu, ‘güzelim ülkeyi rezil ettiler’ diye kaldığımız yerden devam ediyor.
Vallahi de billahi de konuyu kendisi açtı, benim hiç dâhilim olmadı.
Çocuğunu kayıt için okula götürmüş, evrakları almışlar bir köşeye bırakmışlar, ‘Git bir miktar temizlik malzemesi al gel, kaydı yapalım’ demişler. Kıyamet kopmuş, kısa bir kapışma olmuş, direniş başarılı, kaydı mecburen yapmışlar.
‘Ne yani temizlik malzemesi almasam çocuğumun kaydını yaptıramayacak mıyım’ diye sordu bana.
Sabahın erkenin de müthiş paslar geliyor halkımızdan.
Kısmet işte.
‘Gündüzün şerri akşamın hayrından evladır’ derlerdi de inanmazdık.
Minibüs giderek kalabalıklaştı, yüzü asık halkımızın da duymasını istedik sanki
‘Gitsinler arkadaş, geldikleri gibi gitsinler.’
Söylemini minibüs emekçisi arkadaşla aynı anda söyledik, ortaklaştık.
Ne demişti, Mustafa Kemal Atatürk;
‘Geldikleri gibi giderler’.
‘Bir elin nesi var, iki elin sesi var’ misaline uygun, halkın eli, sesi, yüreği bir olduktan sonra karşısında duracak güç olur mu?