Diyarbakır’ı bildim bileli, yüreğimi kuçelerine serdim sereli, aklımı hakikatın ustasına verdim vereli Dağkapı’ya, Kürdün bellek meydanına gidiyorum, ölümsüzlük tapınağına gider gibi, büyük yaratıcının katına çıkar gibi gidiyorum. Her gidişimde bir köşesinde duruyorum, düşünüyorum, düşünüyorum, her defasında daha çok düşünüyorum onu. Gündüzleri güneşe, geceleri ise yıldızlara soruyorum onu, “Ne oldu şeyhime, ne yaptılar o bilge babaya, o can yoldaşlarına...” diye. Sus, pus kalıyor hep, bir kere bile dönüp bakamıyor, utanıyor, eziliyor ilk rahibin yarattığı her şeye kadir tanrı, yere göğe, geceye gündüze hükümdar olmuş kadim tanrı. Dili lal, gözleri kör, kulakları sağırdır bana, şeyhime, Kürde. Bir defa bile ses vermedi bunca çağrıya, çığlığa rağmen. Olsun, vermesin. Biliyorum ki şeyhim buradadır, Diyarbakır’ın kalbindedir. Biliyorum ki hiçbir akıl, hiçbir güç, hiçbir hile onu taş altı edemiyor, bir çukura gömemiyor, iki kürek toprakla örtemiyor ne yapsa da…
*
Dağkapı Diyarbakır’ın kalbidir, Kürdün kabesidir. Buranın hakikatı darağacına çekilmek istense de, gerçeği örtülmeye çalışılsa da Şeyh Said’in sözünü surlara emanet ettiği meydandır Dağkapı, bunu her Kürd bilir. Kürt için Seyid Rıza’nın zifiri karanlığına ses verdiği Elazığ Buğday Pazarı neyse, odur Dağkapı. Qazi Muhammed’in Savukbulak suyuna fısıldadığı Mahabad Meydanı neyse, odur Dağkapı. Dahası Dağkapı Meydanı, her Kürd’ün Şeyh Said’e can olduğu, hayallerine yoldaş olduğu, kadim surlara emanet sözlerine yaren olduğu ölümsüzlük düzüdür, onur meydanıdır…
*
Bir asır değil, bin asır geçse de üzerinden, bir defa bile dönüp bakmasa da güneş, bir kabus gibi ülkeme çöken karanlığı aydınlatmasa da yıldızlar, şeyhimin sevgisiyle atmaya devam edecektir yüreğimiz. Hüküm ise aklımız ve ferasetimiz olacaktır. Ötesi yok…
Şeyh Said. (Ortada, aksakkallı.)